De lange reis naar Verdun

We werden in Herbeumont wakker van de regen die op het dak plensde. Niet gewoon regenen, maar echt plensen. Afijn, het is niet anders, het weer hebben we niet zelf in de hand. We pakken de tassen weer en eten ons zelf meegebrachte ontbijt van hele dikke joghurt, studentenhaver en muesli. Lekker weer. Daarna alle bagage met de lift naar beneden en in de foyer gezet. Het hele hotel is nog in diepe rust. Inclusief eigenaarsechtpaar dat beetje bij beetje het hotel aan het opknappen zijn. Allebei razend enthousiast over onze fietsreis. Zelf gaan ze in september in Frankrijk de Atlantique fietsen via onder andere Il de Re. Ik heb ze beter weer toegewenst 😄

De fietsen van achter onder de overkapping naar voor gehaald en daar onder alweer een andere overkapping bepakt. De kamersleutel hebben we maar in de brievenbus gedaan want er was nog steeds geen levende ziel te bekennen. Kees oppert om even langs de epicerie te rijden om te kijken of ze al open zijn en een espresso serveren. Hoera, open en espresso. Dat is een mooi begin van de dag. Ik moet nog een keer vragen wat ze kosten, maar dat is toch echt €2,60 voor twee espresso’s. Daar heb je er bij ons toch echt maar eentje voor. We raken aan de praat met wat naar later bleek een Vlaming te zijn, die op de fiets brood kwam halen. Hij bewonderde onze bepakte fietsen en keek op van het plan om naar Valencia te fietsen. Hij vond dat we het niet getroffen hadden met het weer. Dat vinden wij ook. Hij was met de mobilhome (camper) op weg naar Frankrijk. 

We vertrekken met alleen de regenjassen aan. We zien wel. Maar we treffen het vandaag. Het blijft droog en ergens aan het eind van de ochtend laat ook de zon zich steeds vaker zien. Het is ook aan het eind van de Ardennen weer flink klimmen onderweg. En met regenjas aan levert dat wat extra zweetwerk op. Het is niet anders. Binnenkort zijn we 2 dagen in Nancy en kan het hele spul weer de wasmachine in. We eten een broodje pal voor het oude, verlaten Douane kantoortje op de grens met Frankrijk en zitten vanaf nu dus officieel in Frankrijk. Geleidelijk verandert het landschap wat. De klimmen wat langer maar minder steil (meestal) en in Belgie begin je de klim meestal in een bos en eindig je tussen de velden. In Frankrijk (althans dit deel van Frankrijk) is dat andersom. Begin je tussen de velden en eindig je boven aan de klim in een bos. We fietsen hier meer over de gewone secundaire weg en veel minder over fietspaden. Ik weet dat het bijzonder eentonig gaat klinken maar wat is het toch mooi onderweg. Overal enorme korenvelden, soms met hele grote bloemenstroken eromheen en anders wel prachtig bloeiende bermen.  Maar aan het klimmen wil maar geen einde komen. Ik kijk echt reikhalzend uit naar het moment dat we de Maas bereiken en het eindelijk wat vlakker wordt. Want los dat we veel klimwerk hebben hebben we ook fiks de wind tegen. Zo fiks dat we bergaf zonder te remmen niet harder dan 30 km/u gaan. Tis een heftig etapje zeker met de wetenschap dat we er meer dan 100 op een dag gaan doen.

We eten een broodje op een bankje in Brandeville, een van de weinige dorpjes onderweg, en doen er ook maar een nectarine bij in de hoop dat we er wat extra energie van krijgen voor de volgende klim. Na Brandeville volgde eigenlijk wel de langste klim die we die dag gehad hebben. Er kwam maar geen eind aan. Gelukkig volgde na die niet aflatende klim een heerlijke afdaling, ik had bijna de hoop dat we zo de Maas in zouden plonzen maar natuurlijk volgt er uiteindelijk dan nog een klim. We vragen in een gehuchtje aan een mevrouw om extra water. De bidons zijn leeg en we moeten toch nog zeker 30 km fietsen naar Verdun. Meestal tap je je extra water onderweg bij een kroegje maar die zijn er hier gewoonweg niet. Was ook helemaal geen probleem voor haar. Ze wenste ons bon courage en leek Verdun nog een heel eind weg te vinden. Als we dan eindelijk de Maas bereiken komen we al snel op een jaagpad  van het kanaal van de Maas, niet de Maas zelf. Dat is maar goed ook, want die is hier en daar door de overvloedige regenval alweer buiten haar oevers getreden. Dat kanaal oogde overigens heel erg natuurlijk, het slingerde zich een weg door het landschap en de kanten oogden ook heel natuurlijk. Het jaagpad/fietspas was half verhard en fietste heerlijk. Redelijk vlak, begroeing die de wind wat van ons weghield en zo trapten we via vele bochten Verdun in. Eerst even een boodschapje doen voor het avondeten en dan op zoek naar het door ons geboekte appartement. Meer dan 10 uur getrapt en 125km was uiteindelijk de eindstand. Trots op ons!