Naar huis

Tsja en dan volgt vervolgens toch weer een soort van strijd. Niet met de verzekeringsmaatschappij maar met de ANWB Alarmcentrale die voor de repatriëring wordt ingeschakeld. Het is ook heel apart, als je hun keuzemenu krijgt is er de volgende volgorde: voor hulp gerelateerd aan uw vervoermiddel, toets 1. Voor hulp gerelateerd aan persoonlijk leed of van uw familie, toets 2. Kwestie van prioriteiten, zal ik maar zeggen.

Eenmaal door het keuzemenu heengeworsteld krijg je iemand aan de telefoon die je het verhaal nogmaals kunt vertellen (had je net bij je verzekeraar ook al gedaan). Samen op fietsvakantie, ik ziek geworden en blijk nu na onderzoek in het ziekenhuis een longontsteking te hebben. Duidelijk gemaakt dat we niet met het vliegtuig naar huis willen omdat luchtvaartmaatschappijen sowieso niet happig zijn op fietsen in het vliegtuig en al helemaal geen grote, brede ligfietsen in het vliegtuig willen. Kees stelt voor om een busje te huren en ons zo terug naar Nederland te rijden. Één en al begrip aan de andere kant van de lijn. We moeten een kopie van het ziekenhuisdossier opsturen en dan gaat het artsenteam vaststellen of we in aanmerking komen voor hulp en hoe dan wel. Dat artsenteam dat komt morgen pas weer bijeen. 

Het appartement waar we in verblijven krijgen we gelukkig heel erg makkelijk met een nacht verlengd. Dat is heel fijn. Hoeven we niet tussendoor te verkassen. Een paar uur later volgt een 2e telefoontje van de ANWB. Andere medewerker. Weet van niets, begint over het vliegtuig en Kees raakt begrijpelijk geïrriteerd. Legt het verhaal nog een keer uit. Stuurt een foto van zijn fiets. Weer één en al begrip maar nog geen steek verder.

Inmiddels hebben onze gouden buurtjes al aangeboden om ons te komen halen. Kees heeft gezegd dat ze nog maar even niet in de auto moeten springen omdat we nog in afwachting zijn van de verzekering. 

Een dag later belt nogmaals de ANWB. De 3e medewerker. We zijn eigenlijk bij voorbaat al een tikkie geïrriteerd. Hoe kun je je zaken adequaat afdoen als 1 dossier al in handen van 3 verschillende medewerkers is geweest binnen 24 uur. Het artsenteam is bijelkaar geweest en vinden mij niet ‘ fit to fly’. Dank je de koekoek. Wij zelf ook niet. Ik moet er zelf niet aan denken om nu een vliegtuig in te moeten. Bovendien willen we dat ook helemaal niet en dat hebben we bij herhaling aangegeven. Uitkomst van het overleg is dat ik nog een dag of 5 in Bergamo moet blijven om aan te sterken. Dat wil ik helemaal niet. Het enige wat ik nu wil, is naar huis om daar weer beter te worden. Ik snap de gedachte wel. Ze willen alle risico’s uitsluiten en voorkomen dat ik zo ziek als een hond op weg naar huis ga. Maar zo wijs zijn we zelf ook nog wel dat we dat niet gaan doen. Eerst even wat aansterken en beter worden en dan op een relaxte manier naar huis. En dat is nu voor mij dus niet met het vliegtuig. Al wacht ik een week dan wil ik nog niet mijn getormenteerde luchtwegen in de lucht van een vliegtuigairco gaan zitten. 

Het wordt een ingewikkeld gesprek met de mevrouw van de ANWB. Ze is ook vooral een zender en kan slecht luisteren en als er dan door de ander gesproken wordt maakt ze er een gewoonte van om daar dan doorheen  te tetteren. Daar kan ik altijd slecht tegen maar ik heb me er niet al teveel tegenaan bemoeid. Te vermoeiend voor me (voor Kees trouwens ook). Einde van het gesprek was dat we haar eindelijk aan haar verstand gebracht leken te hebben dat er iets anders moest worden geregeld dan een vlucht terug op termijn. Aan het eind van het gesprek keken we elkaar een beetje moedeloos aan en zeiden we tegen elkaar, zullen we dan toch de buurtjes (de buufies) maar gaan bellen?

Zo gezegd, zo gedaan. Het was vrijdagochtend. De weekenden zijn eigenlijk altijd werkdagen voor Tonn en Anita met lesgeven op de drumschool, optredens en open dagen en dergelijke. Maar je hebt gouden buren of je hebt ze niet. Er waren niet veel woorden voor nodig. Tonn en Anita komen samen met onze auto (de sleutel daarvan hadden ze toch al in bewaring) met de fietsendrager achterin naar Bergamo gereden. Ze vertrekken diezelfde avond en rijden de nacht door. Een monsterklus als je het mij vraagt. Wij regelen een hotelkamer voor ze, zodat ze als ze zaterdagochtend in alle vroegte aankomen, even kunnen gaan liggen en lekker kunnen douchen. We nemen zelf ook een kamer in dat hotel zodat we bijelkaar zitten.

Dat laatste bleek niet zo’n handige keus. Er blijkt vloerbedekking in het hele hotel inclusief hotelkamer te liggen. Dat is altijd al een dingetje in verband met mijn astma maar nu helemaal. Ik krijg ‘s nachts een hoestaanval zo heftig, dat ik dacht dat ik er in zou blijven. Is gelukkig niet gebeurd maar het houdt ons wel een hele tijd uit onze slaap. De volgende ochtend na het ontbijt met de buuf daarbij (de buum lag na de lange nachtelijke reis even wat uurtjes slaap in te halen) is Kees naar de receptie gegaan om te vragen om een kamer zonder vloerbedekking. Die hebben ze niet. Das een tegenvaller. Maar aangezien we niet voor 1 gat te vangen zijn hebben we de host van ons appartement weer benaderd voor nog een nachtje en hoera, we konden weer terug naar ons laminaat appartement. Heel fijn. We zien wel wie wat allemaal gaat betalen. Ik wil in ieder geval vannacht niet meer aan de zuurstof hoeven en die kans is zonder tapijt een stuk kleiner.

Inmiddels ben ik gelukkig alweer een beetje meer mens. Meestal heb ik geen hoge koorts meer en daarom durfde ik het vanochtend ook aan om samen met Kees en de buurtjes met het kneuterige kabelbaantje naar Bergamo Alto te gaan. Het deel van Bergamo waar we al sinds woensdag tegenaan kijken en nog niet naartoe hadden gekund. Het is heel grappig. Je stapt beneden in een stad in een treintje en vervolgens boven weer uit en je bent echt in een totaal andere omgeving terwijl er hemelsbreed nauwelijks afstand is. En ja hoor, ook Bergamo is weer een hele mooie stad, zeer de moeite van het bezoeken waard. Na de lunch zijn Kees en ik weer naar beneden gegaan en hebben de buurtjes nog even rondgewandeld. Zij en Kees  zitten nu ergens op een terras te borrelen en daar wandel ik zodadelijk naartoe zodat we samen een hapje kunnen gaan eten. Morgen rijden Tonn en Kees ons naar huis. Met zulke buren heb je geen verzekering nodig! GOUD!

Verder wil ik iedereen bedanken voor de hartverwarmende reacties. Doet een mens goed.