De Appenijnen

Gisteren op de rustdag natuurlijk toch nog even actief geweest. Eerst ‘s ochtends samen op de fiets met schoonmaakspullen en twee grote bidons met water in de tas naar een parkje gefietst om daar de fietsen schoon te maken en wat onderhoud te plegen. Ik heb mijn ketting en tandwielen schoongemaakt en terwijl ik dit zit te bloggen realiseer ik me dat ik vergeten ben om de schroeven van mijn rekjes te controleren. Das wel belangrijk want als je daar een schroef van verliest dan kan het zomaar zijn dat je rekje los raakt en je een deel van je bagage niet meer mee kunt nemen. Dadelijk nog even doen. Kees is vooral bezig geweest met zijn remmen. Ondanks dat hij in het weekend voor ons vertrek in het voorwiel nog een nieuwe schijfrem en blokken heeft laten monteren, remt zijn fiets allesbehalve goed.

Hierna zijn we samen een stuk gaan wandelen. Gewoon vanuit Porretta Terme een wandelroute van in totaal een uurtje of anderhalf. De berg op want we zitten immers in de Appenijnen. Het was best een mooie en fijne wandeling toen we eenmaal een groep luidruchtige Italianen kwijt waren. Toen we boven waren in het gehuchtje waar we naartoe waren gelopen, liep ik richting het in Italië immer aanwezige drinkwaterpunt en glibberde een bruine, best fikse  en dikke slang net voor me weg. Nou voor degenen die het nog niet weten, ik ben van niet veel dingen bang (behalve dan voor onweer ;-) ) maar voor slangen zet ik het op een lopen. Dat is me nu nog net niet gebeurd maar op de terugweg heb ik een stuk minder relaxed gelopen dan op de heenweg.

Omdat mijn verkoudheid me nog steeds behoorlijk in de weg zit, hebben we in het dorp maar een grote fles hoestsiroop gekocht. Onder het mom, baat het niet, dan schaadt het ook niet. Na inname van de eerste dosis ben ik toch maar even gaan liggen en heb een fikse dut gedaan. Daar knapt een mens van op. Daarna hebben we ons klaargemaakt voor het feestmaal want we gingen natuurlijk uit eten om de verjaardag van Kees te vieren. We hadden wat achteraf een restaurant gevonden dat er goed uitzag maar waarvan de kaart er ook heel goed uitzag. Aangekleed ging uit en heeft een lekker hapje gegeten. 

Kees heeft wat minder goed geslapen omdat hij sinds gisteren weer last heeft van zijn rug. Dat was het eerste werk vanmorgen, even lekker masseren. We zaten met ons appartement precies op de route en na een hartelijk afscheid van onze host, die we gisteren nog wat tips hadden gegeven (zet wat pot/pannen en borden in je keuken en adverteer ermee als appartement en ook nog als bikefriendly appartement) waren rap op weg. Iedereen die van Nederland naar Rome fietst (en vice versa) komt door Porretta Terme en veel fietsers zijn lang onderweg en hebben dus een beperkter budget en willen graag ook wel eens zelf koken. Alle appartementen ‘langs’ de route liggen echt een fiks eind van de route en de bewoonde wereld vandaan en als je je portie erop hebt zitten aan het eind van de dag wil je echt niet nog 8km of verder omhoog fietsen om bij je accommodatie te komen. En deze ligt echt spot on. Hij begon zich meteen te verontschuldigen, ze waren pas een maand geleden begonnen met de verhuur maar volgens ons viel het kwartje wel. En dit soort mensen gun je gewoon een goed draaiende business. En fietsers gun je zo’n fijne accommodatie met hartverwarmende gastvrouw en -heer. 

We wisten dat we vandaag een fikse voor de boeg hadden, 30 klimkilometers maar gelukkig allemaal te doen. Het was alleen voor mij een hele zware dag. Ik weet niet wat het was maar ik trapte allesbehalve door de boter. Echt helemaal geen jus in de benen. Alleen pap. Het is wel eens vaker zo na een rustdag dat de benen niet optima forma zijn maar meestal knapt dat na een kilometer of 10 wel op. Vandaag echt niet. Ik kwam omhoog (en heel soms omlaag) maar daar was het dan ook helemaal mee gezegd. Niet naar boven te branden. Af en toe zo’n fijn hoestsalvo tussendoor maar uiteindelijk heb ik het toch gered tot Zocca. Kees zegt dat hij trots op me is. Vandaag ben ik dat ook wel, geloof ik.

Maar in Zocca hebben we in een barretje toch maar navraag gedaan naar een fietsenmaker. Die was er niet in Zocca. Een mevrouw die binnenstond en het gesprek meekreeg kwam naar buiten en informeerde voorzichtig naar onze afkomst. Het bleek een Nederlandse te zijn die, hartstikke behulpzaam, probeerde nog een fietsenmaker te bellen maar die was dicht, nog een andere, 20km verderop gevonden. Ze bood zelfs haar telefoonnummer aan maar daar hebben we voor bedankt (dom dom dom). Deze keer volgde er natuurlijk geen klim naar onze accommodatie maar een afdaling. Iets waar Kees natuurlijk helemaal niet op zat te wachten want de fiets remde inmiddels voor geen meter meer. Dus nu van de fiets af maar bergaf lopen, Daar gaat dan de beloning voor een hele dag klimmen. Met de fiets aan de hand bereikten we onze borgo, we zitten in een soort van kasteel. Heel mooi. Bij binnenkomst hebben we de host meteen ‘aan het werk gezet’. Op zoek naar een taxi om ons morgen naar Modena te brengen want vanaf hier naar Modena is het vrijwel alleen maar dalen en dat is nu echt onverantwoord met de fiets van Kees. Uiteindelijk heeft hij na drie pogingen beet. Morgen om half 10 komt een taxi ons hier ophalen. We hebben 3 fietsenmakers gebeld en in Engels en in hakkietakkie Italiaans het probleem duidelijk gemaakt. Eentje lijkt er bereid om de fiets van Kees te fixen. Ik heb al tegen Kees gezegd dat als de taxichauffeur problemen maakt over de hoeveelheid bagage/fietsen, ik dan gewoon alleen naar Modena fiets. Dat vindt hij niks maar hij ziet er ook de noodzaak wel van in. En aangezien ik altijd degene ben die navigeer, moet dat nu ook goed komen. 

En dan heb ik nog niet eens vermeld dat Kees met onze fietsenmaker Kivada heeft gebeld en we de wielen eruit hebben gehad om te proberen de remblokken op te ruwen. Volgens Stefan zouden ze verglaasd kunnen zijn door het vele afdalen en remmen. Helaas, allebei zwart tot achter de wenkbrauwen maar geen resultaat. Voor de coronacrisis had ik met mijn fietsenmaker al de afspraak dat ik bij hun in de leer zou komen om dit soort dingen zelf te kunnen (remblokken te vervangen e.d.) maar door de corona is dat er niet meer van gekomen maar nu gaat het nondedju gebeuren. We gaan samen bij Kivada in de leer hoe we zelf onderweg dit soort dingen op kunnen lossen.

Fingers crossed dat het morgen in Modena gaat lukken met de schijven en/of de remblokken van de fiets van Kees want anders wordt het wel heel ingewikkeld.