Einde verhaal

Ik wil er geen drama van maken maar ik heb er wel om moeten huilen en Kees heeft er vanmiddag ook een traantje om weggepinkt. We zitten bij de reisverzekering in de molen om gerepatrieerd te worden. Na een 4 uur durend bezoek aan een ziekenhuis in Bergamo waarbij buizen bloed werden afgenomen, longfoto’s zijn gemaakt en ik ook nog gepijnigd ben, werd uiteindelijk de de diagnose verteld door de arts.

Gelukkig een vrouw die wel goed Engels sprak maar waarbij helaas het empatisch vermogen bij de geboorte chirurgisch is verwijderd (wat toch best vaak het geval is bij dokters). Ze vroeg aan het eind van alle onderzoeken of ik arts was. Nope dat ben ik gelukkig niet. Omdat ik zelf gesteld had dat ik bang was dat ik een longontsteking had, stelde ze die vraag. Het was dus inderdaad een longontsteking. Met logischerwijs een bijbehorend fietsverbod. Ik ben inmiddels volledig uitgeput omdat ik al een week erg slecht slaap vanwege mijn enorme hoestbuien dus deze mededeling leidde tot tranen bij mij. Waarom ik begon te huilen wilde ze weten. Ik zei dat dit de reis was om het pensioen van Kees in te luiden en dat we ons daar erg op verheugd hadden. Toen vroeg ze of Kees binnenkort dood zou gaan. We hopen van niet. Waar we ons dan toch druk om maken. Het kan toch altijd nog een keer. Afijn, need I say more over empatisch vermogen.

We zijn er allebei ontdaan van en omdat ik ons allebei alweer een week de hele tijd wakker hoest, is het voor Kees ook een beetje een enduro aan het worden en dat merken we. We zijn bij tijd en wijle kortaf en korzelig tegen elkaar. En das niks voor ons en zeker niet als we op vakantie zijn. 

Het was een prachtige trip. We hebben zo ontzettend veel mooie dingen gezien en leuke mensen ontmoet. Eigenlijk alleen de vlakke etappe door de Povlakte had voor mij gestolen mogen worden. Zo plat als een pannekoek en alleen maar landbouw links en rechts. Het is dat de gewassen wat anders zijn dan in Nederland maar verder was er weinig verschil. 

Italië is echt een land van prachtige steden, stadjes en dorpen. Ik weet eigenlijk niet eens of ik jullie al verteld heb dat de stad van de balsamico, Modena, ook alweer zo’n mooie stad is. Die is dan weer heel anders als andere Italiaanse steden en doet wat Spaans aan door alle galerijen. Ik had daar volgens mij nog geen foto’s van gepost omdat Kees die had gemaakt en we wat moeite hebben met de AirDrop van zijn telefoon naar de Ipad. Maar ik heb ze inmiddels wel gepost. 

Na Modena kregen we de vlakke, zinderend hete etappe naar Mantova. Nooit van gehoord maar alweer zo’n prachtige stad. We doen onszelf echt tekort om ons alleen te focussen op allerlei steden in Toscane en Umbrië want veel dichter bij huis, zijn ze ook schitterend en echt de moeite van een bezoek meer dan waard. En het mooie van dit soort steden is dat ze nog niet volledig overlopen zijn door toeristen. Dus als iemand in de toekomst een lijstje wil met steden in Italië die ook de moeite waard zijn maar nog niet zo platgetrejen, dan hoor ik het graag! Veel van de pleinen zijn overdag leeg maar als de avond dan een beetje valt dan komen er allerlei stoelen en tafels naar buiten en is het enorm geheenenweer met tafels en stoelen en worden overal enorme terrassen opgebouwd. Als wij ons afvragen of die allemaal wel gevuld gaan worden, echt wel. We hebben echt mensen weggestuurd zien worden omdat het vol zat.

Na Mantova gingen we richting het Gardameer. Die route begon ook erg mooi door heel erg waterrijk gebied. Daar hebben Kees en ik allebei onze eerste bever gezien. Dat is dan altijd zo leuk, dat zijn van die ontmoetingen daar worden wij helemaal blij van. Dat blij duurde wat minder lang want terwijl we kris kras door dat gebied fietsten, passeerden we ook nog wel eens een bruggetje. Nu ook. Met een paaltje aan het begin van het bruggetje en een aan het eind. Ik fietste voorop en hoorde plots een ‘KLOINK’, en gevloek en Kees die tegen de grond aan lag. Hij hoorde gespetter in het water, dacht aan een 2e bever en zag het paaltje over het hoofd. Met de trapper er vol op. Gelukkig maar geringe schade (lijkt). We gingen naar Desenzana del Garda. Dat was ook een heel mooi plaatsje maar daar kreeg ik geen foto van gemaakt want dat is dan precies zo’n plaatsje dat echt helemaal platgetrejen is door de toeristen. Dus veel foute winkels, foute kroegen, striptenten en restaurants. Niet echt ons ding zal ik maar zeggen.

Een kilometer of 10 voor het einde van de etappe kregen we nog een ‘fijne’ verrassing te verwerken. Er verscheen een omleiding voor fietsers. Die liep weliswaar door de wijngaarden maar ze hadden in ieder geval de moeite genomen om een omleidingsroute aan te geven. We moesten onder de snelweg door. En over een hele brede strook waren ze aan de snelweg aan het werken (verbreden). Helaas hield daar onze wegomleiding op. Stonden we in het rulle zand van de wegwerkzaamheden en in geen velde of wegen een onderdoorgang te bekennen. Terug van de snelweg weggefietst. En daar gevraagd aan een mevrouw die bij een mooi groot pand rondliep. Zij was heel behulpzaam. Heeft ons verteld waar we naartoe moesten, was maar een minuutje of 7 met de auto dus hoogstens 20 met de fiets. Uhuh. Gelukkig klopte de omschrijving maar zaten we al met al wel een uur extra op de fiets.

Daarna zijn we naar Passirano gefietst. Behalve dat we daar zo’n zelfde ervaring hadden als naar het Gardameer, namelijk dat er een onderdoorgang onder de snelweg moest zijn, en die er daar dus ook niet was, valt er over Passirano eens een keer niets te vertellen. Geen wegwerkzaamheden maar gewoon geen onderdoorgang meer. Weggesanneerd zal ik maar zeggen. Het zijn ook dit soort dingen die me op dit moment de das om lijken te doen. Iedere keer zo net aan het eind van je etappe als je je al aan het verheugen bent op je middagdut (die je oh zo hard nodig hebt omdat je al een hele tijd ‘s nachts niet goed slaapt door de enorme hoestbuien) krijgen we weer zo’n tropische verrassing. Geen onderdoorgang onder de snelweg, een fijn stijl stukje mountbiketraject, vuistdik grind op het fietspad. 

Het is best jammer dat we eigenlijk voor de bok zijn huiven de tent en alle toebehoren hebben meegesleept. 3x hebben we die maar kunnen gebruiken en net nu het grote kamperen er aan komt (Zwitserland en Duitsland) mogen we niet meer. 2 dagen geleden kwamen we nog een Amsterdammer tegen die van Amsterdam onderweg was naar Rome in zijn eentje. Mopperde ook over het totale gebrek aan campings in Italië. Gisterenmorgen kwamen we een Nederlands stel tegen ook op weg van Nederland naar Rome. Ook niet blij vanwege het ontbreken van campings langs de route. Eigenlijk hadden wij de kampeerspullen beter naar de grens van Italië naar Zwitersland kunnen sturen en zij die andersom reizen kunnen de spullen het best op diezelfde grens naar huis sturen.

Het was heel erg pittig en ik denk dat dat echt niet met mijn gesteldheid te maken heeft gehad. Volgens mijn fietsnavigatie hebben 1241km gefietst, 10.067 hoogtemeters (de Mount Everest is 8800 en nog wat) zaten daarin. Italië is een prachtig fietsland maar het is niet geschikt voor ons soort fietsers. Niet voor fietsers die met de tent en hele rattaplan op de fiets zitten en ook nog zonder ondersteuning fietsen.  De meeste mensen die we tegenkwamen hadden of geen tent bij zich of fietsten met ondersteuning. Ik ben bang dat we het onderschat hebben. Los van mijn longontsteking is dit echt by far, de zwaarste fietstocht die we ooit gemaakt hebben. Daar verbleekt Istanbul of Valencia bij.

Iedereen echt heel erg bedankt voor alle leuke en lieve reacties. En ook bedankt voor de lieve meedenkende tips over de app en de telefoon. Bedankt allemaal. We gaan naar huis (hoe dan ook)