Italianen

We zijn nog lang het land niet uit maar ik wil toch echt onze bewondering (maar soms ook verwondering) uitspreken over de Italianen. Even lekker generaliserend, maar dat mag, als het positief is, toch?

Wij kennen ze inmiddels als een behoorlijk relaxed volk. Het maakt niet uit of je je fiets in de gang neer zet waar iedereen toch echt langsaf moet of in de huiskamer. Het is eigenlijk altijd goed en levert nooit problemen op. Als we toch wel op vrij korte termijn, vragen of we niet eerder in mogen checken dan de aangegeven inchecktijd, is ook dat eigenlijk nooit een probleem. Meestal mogen we echt al vroeg in onze kamer of appartement. Zelfs in het verkeer zijn ze meestal erg coulant richting fietsers. Als je ingehaald wordt op een moment en punt dat het eigenlijk niet kan, dan dikt het andere verkeer op de andere weghelft gewoon in, die sturen dan extreem naar rechts zodat er voor iedereen genoeg ruimte overblijft. Dat is een hele fijne gewaarwording.

Gisteren hebben we toen we in Pistoia aangekomen waren, besloten om vandaag het eerste deel van de route met de taxi te doen. We hadden gezien dat het weer langdurig extreem steil zou zijn. En mijn koudje van de afgelopen week was niet echt minder geworden. En met een verstopte neus en een kou op je longen langdurig een fikse inspanning leveren is niet alleen niet prettig. Het is ook niet goed. Ik had regelmatig van die hoestbuien dat een oude Ierse vriendin gezegd zou hebben: “ Could you fetch my lungs overthere, please!”. Daar maakten we ons wel een beetje zorgen over. Ook omdat ik natuurlijk een afgepaste hoeveelheid astmapompjes bij me heb. En met zo’n kou ga ik op doktersadvies over op 2x per dag in plaats van 1x per dag. En dan heb ik natuurlijk niet genoeg bij me.

Nou weten we van eerdere vakanties dat medicijnen in het buitenland een stuk makkelijker te verkrijgen zijn bij de apotheek als in Nederland. Dus in Pistoia naar de apotheek met mijn pompje. De assistente begon al meteen over Ventolin, maar toen de apotheker mij mijn pompje omhoog zag houden riep hij meteen het goede merk en de dosis. Dat was een hele geruststelling. Ik kan dus zonder zorgen nog even 2x per dag een pompje pakken. En dat lijkt goed te helpen gelukkig.

Maar nu de taxi nog. Kees had al wat gevonden op internet en een mail gestuurd maar dat leverde nog weinig reactie op. Omdat we toch nog oude stad in gingen en het bedrijf daar ergens lag, besloten om maar gewoon langs te gaan. Achter zo’n prachtig mooie grote momumentale deur lag een bedrijfsverzamelgebouw en daar zou dat taxibedrijf ook in moeten zitten. De receptioniste riep er meteen iemand bij toen we vroegen of ze Engels sprak. Er kwam een jongeman bij die niet van het taxibedrijf was maar wel goed Engels sprak. Hij gaf ons een telefoonnummer en verzekerde ons dat ze Engels spraken. Vanaf het terras maar eens gebeld. Niente Engels en toen werd aan de andere kant er maar meteen de haak op gegooid. Op de terugweg vanaf het terras naar ons appartement nog maar eens langs gelopen. De jongeman was er niet meer, wel een andere, wat oudere man en dezelfde receptioniste. Die werd door de oudere man aan het werk gezet. En dat was er eentje, daar ging je niet mee lopen. Twee telefoontjes later was de taxi geregeld door haar. Vanochtend om 10u zou hij ons op komen halen bij ons appartement. Fingers crossed….