Klimgeiten

Vanuit Spoleto fietsten we al snel op een soort van fietspad langs een kanaal. Het kanaal loopt van Assisi naar Spoleto. Precies het traject wat wij voor de boeg hadden vandaag. Het is een vrij breed dal met in de verte hellingen en de onvermijdelijke stadjes tegen die hellingen. We fietsen langs Trevi af. Een stadje dat we al een week links en rechts op de verkeersborden zien staan. Waardoor ik dacht dat het wel een hele stad zou zijn. Maar dat bleek niet het geval. Ook Trevi is zo’n klein stadje tegen de berg aan geplakt.  Het was dus een goeddeels vlakke etappe langs het kanaal af. Dat voelde wat vreemd aan na al het klimwerk maar lekker was het wel. 

Aan weerszijden van het fietspad bloeien de bloemen dat het een lieve lust is. Dat het de afgelopen tijd zo nat was in grote delen van Italië maakt dat de bermen vol met bloemen staan in allerlei kleuren. Vaak groeit het zo uitbundig dat we niet naast elkaar kunnen fietsen omdat er maar een smal paadje overblijft. Maar mooi is het wel. Grote felgroene hagedissen schieten links en rechts over het fietspad heen. Enige nadeel van die late Italiaanse zomer is dat alle grassen ook nog in bloei staan en dat is geen goed nieuws voor mijn hooikoorts. Gelukkig heb ik net voordat we vertrokken een allergoloog op het nieuws de tip horen geven om vaseline aan de buitenkant van je neus te smeren en dat doe ik nu dus meerdere keren per dag. Dat helpt echt heel erg goed. Prima tip van die mevrouw.

We wisten wel dat ook vandaag het venijn weer in de staart zou zitten. Van heinde en verre zagen we Assisi al tegen en op de berg liggen. En daar moesten we toch echt naartoe. Het zag er van verre al prachtig uit maar omdat je tot vlak onder het stadje over vlak terrein fietst, weet je dat je iets te doen staat om boven te komen. Het zijn iedere keer echt akelig steile klimmen. Te steil voor een volbepakte reisfietser zonder ondersteuning. Met enige regelmaat moeten we van de fiets af om hem omhoog te duwen. En toen we dan uiteindelijk Assisi bereikt hadden, deels op en deels naast de fiets moesten we nog verder voor de camping. We hadden namelijk bedacht om in Asissi te gaan kamperen. En laat die damping nou nog verder de berg op liggen dan het dorp zelf. We hebben er nog een keer de tanden in gezet maar toen ik voor de 3e keer weer de fiets af moest, was ik er helemaal klaar mee. Dat het verroest met die camping. We boeken wel een acccommodatie in het centrum waar we net aan voorbij geklommen zijn. Na uitgehijgd te zijn, zijn we het centrum weer in gedaald om daar op zoek te gaan naar een overnachtingsplek.

Terwijl we daar net voor de grote toegangspoort naar accommodatie staan te zoeken op booking.com worden we aangesproken door een Amerikaanse jongen. Waar we vandaan kwamen en naartoe op weg waren. Wij verteld van onze geplande reis van Rome naar Nederland. Vertelt hij dat hij in Assisi heeft afgesproken met een kameraad die vanuit Albaniê daarnaartoe onderweg is. Ze samen naar Zürich fietsen waar zijn kameraad dan de trein pakt en hijzelf alleen naar Amsterdam fietst. We hebben hele tijd met hem staan te buurten over fietsen, reizen en wat daar allemaal bij komt kijken. Erg leuk.

We hadden al eerder van die leuke ontmoetingen onderweg. Tijdens de eerste etappe kwamen we 2 Nederlandse vriendinnen tegen die onderweg waren van Nederland naar Rome. Ze hadden mannen en kinderen thuisgelaten en waren 6 weken samen op pad. Ze volgden een andere route als dat wij doen. Zij waren over Oostenrijk gekomen en wij gaan via Zwitserland. Zij hadden dus in die periode dat het zo enorm geregend heeft in Italië daar gefietst en hadden ook flink van hun route moeten afwijken. Ze hadden het ook erg koud gehad in de Alpen.In Acquasparta sprak een Australische vrouw ons aan toen we met Kees zijn fiets stonden te rommelen. Ook een fietser maar inmiddels woont ze met haar man een half jaar per jaar in Acquasparta en de andere helft in Australië. Toen we haar vertelden dat we naar Spoleto onderweg waren, hoopte ze dat we genoeg versnellingen hadden. Maar voegde er ook nog aan toe dat er gelukkig net nieuw asfalt was gelegd op een deel van het traject. 

Kees krijgt onderweg enorm veel complimenten van Italianen. Ze kijken niet eens echt vreemd op van zijn ligfiets. Ze denken dat de fiets erg  ‘commodo’ is en steken duimen en vuisten voor hem op. Commodo is de fiets wel maar dan vooral op het vlakke en bergaf. Bergop is het echt stukken zwaarder trappen dan de mijne. Eerstens omdat zijn fiets veel zwaarder is dan de mijne maar vooral omdat hij vooruit moet trappen ipv naar beneden en dus het voordeel van de zwaartekracht mist. En omdat zijn afstap zoveel onhandiger is dan de mijne kan hij niet tot het laatst toe doortrappen om er uiteindelijk af te moeten. Hij moet echt van te voren incalculeren dat hij nog zijn fiets staande kan houden op het moment dat hij stopt met fietsen. Ik hoef er alleen maar voor te zorgen dat mijn klikkers los zijn van de trappers en mijn voeten aan de grond zetten om vervolgens over mijn stuur gebogen uit te gaan staan hijgen. Dit hebben we nog nooit gehad op geen van onze vorige fietsreizen. En we hebben toch echt nogal wat geklommen links en rechts. Het Centraal Massief in Frankrijk, de Pyreneëen in Spanje en nogal wat bergen in Bulgarije en Turkije op weg naar Istanbul. Maar nergens hadden we het zo zwaar als hier in Italië. Dat maakt een fietsvakantie altijd zo leuk, die spontane ontmoetingen en gesprekken onderweg.