Perugia en de regen

Vanuit Assisi val je als een baksteen naar beneden, eerst de poort en de stad uit en daarna het dal in. Dat is dan het loon na al dat werken van de dag ervoor. Zoals ik al eerder beschreef is het een vrij breed en vlak dal met aan weerszijden dan de bergkammen. En dat dal is landschappelijk niet zo heel erg boeiend. Er is wat kleinschalige landbouw en links en rechts wat industrie en bedrijfsgebouwen. Tis niet alleen maar mooi in Italië. 

Het dal overgestoken begint dan aan de andere kant de klim naar Perugia. Ook hiervan hadden we al gezien dat daar hellingspercentages van meer dan 13% tussen zaten. Deze keer zat het venijn niet in de staart maar halverwege de klim. Maar wel weer dusdanig dat we weer een paar keer de fiets af moesten om hem verder naar boven te duwen. Maar Perugia zijn we dan wel weer binnengefietst. 

We wilden weer een poging wagen om te gaan kamperen maar omdat we niet goed in konden schatten waar de camping lag, wilden we eerst naar de turist information om daar navraag te doen. Je wilt niet tijdens je zoektocht naar de camping de berg afdenderen om vervolgens tot de ontdekking te komen dat die toch ergens boven op de berg ligt. En qua richtingaanduidingen op borden is het ook wat mager. Uiteindelijk toch maar ergens de fietsen geparkeerd waarop ik het centrum ben in gelopen op zoek naar de turist info. Dat was ingewikkeld. Ik vroeg het aan een mevrouw bij een winkeltje met allerlei souvernier trellel. Maar dat was volgens die mevrouw echt molto, molto, molto complicato. Ze probeerde het in het Italiaans, haar Engels was niet echt bijster en mijn Italiaans is dan weer niet zo heel erg bon ton. Ik ben nog even de aangeduide richting in gelopen maar heb de moed toen toch opgegeven.

Dat is overigens wel opvallend in Italië. Ze spreken echt maar bar weinig over de grens. Zelfs de jongelui en de mensen die in de horeca werken (hotels en zo) spreken het niet of durven het niet te spreken. 

Dus weer teruggewandeld naar Kees en de fietsen en samen besloten het er toch maar op te wagen en met Googlemaps richting camping te fietsen. We hebben inmiddels al zoveel mooie oude stadjes met smalle straatjes en dito trapjes gezien dat we er een beetje blasé van zijn geworden. Ik werd ook niet heel erg enthousiast van de kolonnes toeristen die achter een gids aan door de stad heensjouwden. Daar hebben we er in Rome zat van gezien en waren we daar zelf ook. Het was niet zo’n lekker stuk om te fietsen. Door de drukke binnenstad via de grote drukke wegen op zoek naar een camping die uiteindelijk pas op 500 meter van de camping aangegeven werd. Kwamen we daar aan geklommen, leek de camping ook nog gesloten te zijn. Dat leek hij niet alleen, dat was hij eigenlijk ook nog.

Er waren een paar mannen aan het werk om allerlei onderhoudswerkzaamheden te verrichten. Één daarvan aangesproken, die ging bellen met de baas en resultaat was dat we onze tent op mochten zetten. Het leek een oude olijfboomgaard. Op zich niets mis mee maar het sanitair enzo kon echt dringend wel wat TLC gebruiken. We hadden dus buiten de werklui het rijk alleen. Een paar uur later kwam er nog een echtpaar met een campertje de camping op gevolgd door een mevrouw die de eigenaresse blijkt te zijn en gelijk boter bij de vis wil. Niet morgen pas afrekenen zoals eerder was afgesproken maar gewoon handje contantje. Beetje vreemde gang van zaken. 

Nadat we om de hoek bij een enorme supermarkt boodschappen hebben gedaan en we eindelijk in de relaxstand bij de tent zitten, begint het, als vanouds zou ik bijna zeggen, te regenen natuurlijk. En niet even een drupje. Nee een flinke bui van een uur of 3. Hebben wij weer, tent koud opgezet en de hemelsluizen gaan weer open. We worden er een beetje moedeloos van. Gelukkig is er vlakbij een soort van overkapping waar we kunnen koken en eten. En terwijl we daar zitten, besluiten we om helemaal geen 2 dagen op die toch wel troosteloze camping te blijven zoals in eerste instantie gepland maar om de boel morgen weer bijelkaar te ruimen en te vertrekken naar de volgende bestemming om dan daar maar een rustdag te doen. Lang leve booking.com. Ter plekke een appartement geregeld in Passignano sul Trasimeno. 

Natuurlijk een kletsnatte tent ingepakt vanochtend, hoewel het na die bui niet meer geregend heeft, en vertrokken. Achteraf maar goed dat we gisteren al betaald hebben (ook al was dat voor 2 nachten ipv 1) want we waren zo vroeg dat we zelf het hek open hebben moeten doen. Er volgde weer een redelijk ingewikkelde speurtocht naar de route door allerlei snelwegen, andere grote wegen en bedrijfsterreinen maar toen we uiteindelijk op de fietsroute Perugia-Lago Trasimeno zaten werd het al snel heel mooi. Afwisselende landschappen, soms licht oplopend, van 32 km was 19 km verhard en 13 km Strade Bianchi. Omdat het ook hier flink geregend had gisterenavond stonden er links en rechts flinke plassen en was het af en toe wat glibberig. Maar behalve andere, meestal erg enthousiaste fietsers en hardlopers, kwamen we er bijna geen mens tegen. Fijn hoor. Na ongeveer 25 km reden we al langs het meer van Trasimeno. Een ondiep maar erg groot meer dat een beetje de natuurlijke grens tussen Toscane en Umbrië vormt. 

Omdat we nogal vroeg in Passignano sul Trasimeno waren, bedacht ik dat het wel handig zou zijn om ergens even onze tent op te tuigen zodat die zou kunnen drogen. We vonden een kleurrijk basketbalveldje en hebben daar even de tent opgezet en laten drogen. Dat scheelt sowieso weer wat overtollige kilo’s op de fiets maar voorkomt ook dat de tent gaat beschimmelen en stinken. Dat was zo gepiept, opzetten en drogen. Toen nog even een broodje gegeten en even gemaild met de huurbaas. We mochten al komen. Dat is fijn. Voor 2-en waren we al binnen en stond de wasmachine al te draaien. Hier gaan we het wel 2 dagen volhouden