Alweer de 4e fietsdag

Voor ik het vergeet. We willen jullie nu al bedanken voor alle hartverwarmende, leuke en meelevende reacties die we van jullie krijgen. Fijn dat jullie met ons ‘mee fietsen’, erg leuk!

Toen ik vanochtend de luiken van ons Paleis opende, was het een oranje blanje bleu dag zoals wij dat altijd noemen. Lekkere blauwe zomerse lucht met nog geen wolkje aan de lucht. Dat is altijd een opsteker bij het openen van de gordijnen vind ik. We wisten dat we hier geen ontbijt bij zat dus dat hadden we gisteren samen met het avondeten zelf bij de supermarkt geregeld. Net zoals thuis, joghurt met fruit, muesli en noten. Behalve dat die een beetje lauw was door het ontbreken van de minibar in de balzaal, smaakte die best.

We waren er vroeg bij vanochtend, al om 8u waren de fietsen opgetast en waren we klaar om te gaan. Eerst natuurlijk een espressootje in het dorp. Dat is ook heerlijk aan een fietsvakantie in Italië, je hoeft hier nooit ver te zoeken naar een goede espresso. En dat is voor ons allebei wel een goed begin.

Het was een bijzonder pittig dagje vandaag. Eerst een klim van 8 kilometer van 7%. Dat lijkt net niks maar met volle bepakking is dat best aanpoten. Gelukkig was het een ‘loper’ zoals dat zo mooi heet. Goed asfalt en een geleidelijk oplopende klim.Maar toen moest het  toetje nog komen, de klim die we net voor Spoleto moesten beslechten en waarvoor in de routebeschrijving al gewaarschuwd werd. Eerst een stuk van 17%. Ondanks dat we inmiddels al wat klimkilometers in de benen hebben, werd dat toch na ongeveer 100 meter echt te veel van het goede. Dus van de fiets af en naar boven duwen dat zware kreng. Als ik morgen wakker word met spierpijn in mijn armen zal ik waarschijnlijk snel terugdenken aan dat gesleep met die fiets. Toen vlakte de klim even af maar ging die uiteindelijk over in een klim van toch nog 12%. Ik heb me er in vastgebeten en ben naar boven gestoempt. Ook met in gedachte dat naar boven duwen misschien nog wel zwaarder zou zijn. Daarna een heel klein stukje afdalen over erbarmelijk slecht asfalt en toen stonden we ineens aan de poort van Spoleto. Onze bestemming voor vandaag. 

Voor Spoleto hadden we een appartement geregeld. Ook deze weer spot on. Precies op het randje van de oude stad. De fietsen mochten gelukkig beneden in de hal staan. We werden welkom geheten door wel 2 vriendelijke en charmante Italiaanse dames. 

Bij binnenkomst werden we gewezen op ons ontbijt. De vele dikke Italiaanse kinderen waren ons al opgevallen. Nu we werden gewezen op ons ontbijt en we niet voor het eerst ‘s ochtendsvroeg zo’n berg zoet als ontbijt voorgezet kregen, bedachten we dat dit wel eens één van de oorzaken daarvan zou kunnen wezen. Mijn god, zo’n berg zoet eten wij normaalgesproken in een maand nog niet op en nu zou dit dan ons ontbijt zijn. Ik heb er maar eens een foto van gemaakt en bijgevoegd. Toch maar weer een joghurtje gekocht voor morgenvroeg. Die berg zoet gaat in de tas als brandstof morgen en overmorgen onderweg. 

Want natuurlijk is het weer zover. Alles wat we eten, verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het is echt net alsof alles wat je eet gewoon ergens in een diep donker gat van niets verdwijnt. Chronische honger hebben we. We kunnen blijven eten.