Van Nepi via Soriano nel Cimino naar Amelia

Dachten wij bij een Agriturismo aan lekker rustiek en rustig overnachten in de natuur kwamen we bij onze eerste Agriturismo toch wel wat bedrogen uit. Toen we door de eigenaar (een bijzonder aantrekkelijke meneer :-)) waren opgehaald vielen we met onze neus in het feestgedruis van de 3 communies die er gevierd werden. Dit feest had weinig met een eucharistieviering te maken. Wat een teringherrie. Een dj met hele slechte housemuziek en een heleboel meekrijsende kinderen. En dat tot laat in de nacht. En onze kamer was zo’n beetje pal boven de dj opstelling. Dus ondanks de vermoeiende eerste fietsdag niet zo’n hele goede nacht gehad. De volgende ochtend bij het ontbijt, wat ik onder zachte drang had weten te vervroegen van half 10 naar 8u, waren ze de restanten van het feest nog bijelkaar aan het vegen. 

‘S nachts had het lang en hard geregend en ‘s ochtends bij ons vertrek was het donkergrijs en druilerig. Ik had op mijn navigatieapp gezien dat we vanuit ons logeeradres via een korte lus weer op onze route konden komen. Het eerste stuk was wat druk maar het werd gelukkig al snel rustig op de weg. We fietsten tussen de olijfboomgaarden en de hazelnootboomgaarden door. Even later passeerden we een Nutella fabriek. Ik vroeg me al af waar ze in godsnaam al die hazelnoten af konden zetten. ‘

Wie ooit in Toscane en Umbrië is geweest kent ongetwijfeld de stadjes die tegen een berg aan lijken te zijn geplakt. Het zijn er echt talloze. Meestal stuurt de route er ons omheen maar vaak is het of onze nieuwsgierigheid of de geboekte accommodatie waardoor we dan toch zo’n stadje in fietsen. Of moet ik zeggen op fietsen. Ongeloofelijk hoe steil die dorpjes/stadjes tegen de berg op zijn gebouwd. Maar wel heel erg mooi allemaal. Zeker als je bedenkt hoe lang geleden dit allemaal is gebouwd. Je vraagt je af hoe ze dat vroeger zo allemaal voor elkaar hebben gekregen.

Onderweg naar onze bestemming van vandaag, Amelia, passeerden we het het mooie stadje Orte. We konden de verleiding niet weerstaan en zijn er toch opgefietst. Ik stelde al voor om de fietsen beneden te parkeren en te voet naar boven te gaan maar Kees zei we fietsen er in tot het niet verder gaat. En zo fietsten we uiteindelijk helemaal naar boven. Geeft wel een gevoel van voldoening als dat dan lukt. 

Wat opvalt in Italië zijn de toiletten in de café’s en restaurants. Heel vaak is het er maar 1 (dus geen aparte dames/heren wc), nog vaker zit er geen bril op de wc. Dat laatste vind ik gelet op het eerste, nóg opmerkelijker. Ik weet niet hoe het zit met de bovenbeenspieren van de gemiddelde Italiaanse dame maar ik vind het niet heel prettig. Dat er dan ook nog vaak geen slot op de deur zit en er geen papier is, maakt het er niet comfortabeler op.

In het hotel in Soriano nel Cimino konden we geen ontbijt krijgen omdat ze vandaag een staffday hadden. Toen we om bakjes gingen vragen om daarin door onszelf geregelde yoghurt te kunnen eten werden er eerst omstandig excuses aangeboden dat er geen ontbijt zou zijn. Uiteindelijk kregen we geen bakjes maar werd er ‘s avonds van alles op een dienblaadje naar de kamer gebracht, 4 bakjes yoghurt, een bakje gepelde walnoten voor in de yoghurt en twee kartonnen take away doosjes vol met dulces en crackers met doosjes nutella. Een heel best ontbijt voor 2 fietsers. Fijn hoor.

Gisteren hebben we de accommodatie in Amelia geregeld. We zouden eigenlijk gekampeerd hebben maar het weer is nog steeds wat onbestendig en we hebben elkaar ooit beloofd niet meer in de regen te kamperen. Te veel gedoe. Het contrast is erg groot. We hebben een kamer, eigenlijk moet ik zeggen balzaal, in een voormalig oud paleis. Prachtige hoge, beschilderde plafonds en dat alles met antiek meubilair. Alleen het bed en de douche zijn (gelukkig) nieuw.