Kris kras

We zijn vanuit Rome in noordelijke richting gefietst. Vrij logisch als je van Rome naar huis (Nederland) gaat fietsen. Maar nu wordt het weer even anders. Omdat we bang waren dat we mooie dingen over zouden slaan toeren we eigenlijk ook wel een beetje kris kras door Umbrië en Toscane. We fietsen verder rondom het meer van Trasimeno en ook weer in zuidelijke richting. We gingen via een fietspad dat van Chiusi naar Siena loopt langs het Canale Maestro della Chiana (maar wij volgen het dus naar het zuiden, naar Chiusi). Morgen gaan we nog zuidelijker richting Orvieto. We zitten dan weer op een steenworp afstand van Rome. Zitten we al anderhalve week op de fiets en zijn we feitelijk nog maar een kilometer of 200 in noordelijke richting opgeschoten. Maar goed, na Orvieto, gaat het dan toch echt richting noorden.

Het was een mooie fietsdag vandaag. Door het mooie heuvellandschap van Umbrië en Toscane. Het geurt echt overal. Als het niet van de zoetgeurende Jasmijn en Wisteria (witte regen) is dan ruikt het wel kruidig omdat we tussen de velden vol met bloeiende dille doorfietsen. We krijgen een stel fikse klimmen voor de kiezen en ook nog onverhard. Een Strade Bianchi zoals ze dat hier noemen. Helaas was ook de afdaling onverhard, dus ging het voorzichtig naar beneden. We moeten sowieso voorzichtig doen hier in Italiē want het asfalt is vaak erbarmelijk slecht. Meestal waarschuwen we mekaar als er gaten of scheuren in het wegdek zitten maar dat is hier geen doen. Je komt echt armen en benen tekort als je daaraan gaat beginnen. Zelf goed oppassen, is dus het devies. Soms kom je stukken asfalt tegen waarop met grote letters staat geschreven: Grazie per il nuovo asfalto, Giro! Dan weet je genoeg, hier is de Giro langsgeweest en hebben ze het asfalt vervangen.

 Als we het meer van Trasimeno verlaten komen we op een fietspad. Dat is zo te zien al even niet meer echt in gebruik. Het onkruid tiert er welig en van het hele fietspad is alleen twee hele smalle single tracks over. We moeten vaak van de ene track over op de andere track omdat het onkruid (en dan meestal van die doornachtige distels) over de track heenhangen. Kees kreeg zo’n stekel in zijn duim die we net vakkundig verwijderd hebben (de doorn niet de duim) en ik onder mijn oksel met een lading bultjes tot gevolg. Maar het was echt prachtig. Één enkele wandelaar, mountianbiker en hardloper zijn we op 15 kilometer tegengekomen. 

Hadden we tot nu toe alleen heel veel zangvogels, zwaluwen, kauwen, eksters en een enkele specht gezien vandaag was het vogeldag. Een vlucht lepelaars en zilverreigers vloog net voor ons weg, boven ons hoofd zweefde een hele grote roofvogel maar het mooiste waren de twee hoppen die vlak voor ons uit het riet wegschoten.  

Ook hier kun je zien dat het de laatste tijd volop geregend heeft. Veel water in de kanalen en meren. Als we even niet goed uitkijken fietsen we bijna een overstroming in. Ik stond net niet op tijd stil waardoor ik met fiets en voeten in de modder terecht kwam. En dat is echt vette modder. Ik kreeg mijn fiets met geen mogelijkheid meer achteruit. Kees stond nog wat hoger op de helling en kon met veel moeite zijn fiets keren om vervolgens die van mij mee uit de modder te trekken. Na nog wat klimmen verder zijn we aangekomen in Chiusi. De fietsen staan in de garage van de Albergo en de bemodderde schoenen staan ernaast. Daarop durfden we niet naar boven te lopen in deze brandschone Albergo. De grootste voldoening hebben we denk ik allebei gehaald in het helemaal naar boven te kunnen fietsen zonder eraf te moeten omdat het te steil was. Dat was fijn.