Vinci

We hebben enorm geslapen in San Giminiano. Ik denk dat om half 10 het licht bij mij uit ging en pas om 10 voor 7 werden we weer wakker. Moesten we ineens benen gaan maken. We hadden de mevrouw gezegd dat we rond 8u wel weg zouden gaan en zij zou er tegen die tijd zijn om het grote hek voor de fietsen open te maken.

We vertellen haar dat we naar Vinci gaan en zij begint over het museum in Vinci. Er valt bij mij nog geen kwartje. Ze vertelt ook over een mountianbiketocht die een tijdje terug in Toscane werd georganiseerd waarin iedereen zelf met de kaart op pad moest om zelf zijn weg te vinden. Ook leuk, denk ik. Vooral als de bagage tot een minimum beperkt blijft. 

Onderweg de stad uit doen we eerst een espresso. Vervolgens dalen we al rap de stad uit en al heel snel zie je er niets meer van terug. Maar als je vervolgens weer een paar bochten verder komt, ligt San Giminiano in al haar glorie weer ongenaakbaar boven op die berg te stralen. Knap hoor hoe ze dat voor elkaar kregen om een stad te bouwen boven op de berg, die op het ene moment onzichtbaar is en op het andere moment ongenaakbaar op je afstraalt.

We fietsen richting Empoli, een wat grotere stad. We dalen veel maar er blijven continu van die verraderelijke klimmetjes in zitten. Het is zoals een vriend van ons appte, het oogt erg liefllijk maar omdat er geen haarspeldbochten zijn en het nergens vlak is, staat er continue spanning op de benen. Het is niet de enorme hoogte maar het enorme aantal heuvels achter elkaar zonder vlak terrein ertussen dat het zo zwaar maakt. En zo is het maar net. Vanuit Empoli is het nog maar 10km naar Vinci maar die doen ons  toch weer de das om. We weten ook niet waar het eten blijft. Het gaat vandaag in ieder geval niet naar de benen. Alweer van de fiets en duwen. En dat is niet voor het eerst vandaag. Gelukkig doen we de laatste 7km naar Vinci wel op de fiets. 

Terwijl we op de trappen van een groot voornaam huis zitten uit te hijgen bellen we de gastheer van vanavond. Hij is er binnen 10 minuten, spreekt vlekkeloos Engels en laat ons binnen in een heerlijk ruim, koel en van alle gemakken voorzien appartement, pal naast de trappen waar we zaten te wachten. Fijn hoor. 

Inmiddels weet ik waarom de mevrouw in San Giminiano begon over het museum. Vinci is het geboortedorp van Leonardo da Vinci die dan ook alom aanwezig is. We hebben eigenlijk alleen nog maar een boodschap gedaan en nog niet echt iets van het stadje gezien. Toen we vanmiddag van de fiets kwamen, waren we geroosterd en hadden eigenlijk alleen behoefte aan ons koele huis. Als het dadelijk wat afgekoeld is, gaan we op ondekkingstocht. 

In de ‘haast’  vnaochtend vergeten we één van de laders. En dat is vervelend want dat is toevallig net de stekker met de usb-poort die we nodig hebben voor powerbanks, e-reader en de dure kilometerteller van Kees. Maar bij een tabakzaak hebben we vanmiddag al een nieuwe kunnen kopen. De vriendelijke mevrouw uit San Giminiano had al gemaild dat we hem vergeten waren.