Voortekenen

Het kopen van de treinkaartjes naar Rome was al een hele quest. 4x keer met NS Inernational gebeld en 4x keer andere antwoorden. Uiteindelijk hebben we via de Östereichische Bundes Bahn alle kaartjes geboekt. Werd ons bij het allereerste telefoontje voorgespiegeld dat we er met 2x overstappen zouden kunnen komen (Basel en Milaan), uiteindelijk moesten we 4x overstappen. Thomas van Luyn verhaalde vorige week in de Volkskrant al dat hij bij het kopen van treintickets naar Rome het gevoel kreeg dat hij treintickets naar Kabul probeerde te kopen. Heel herkenbaar.

Op zich ging er helemaal niets mis met de treinreis. Alle aansluitingen makkelijk gehaald en nergens op een verkeerde trein gestapt. Toch denk ik niet dat we nog snel voor zo’n treinreis zullen kiezen. Hoewel ik best goed heb geslapen in de nachttrein naar Basel heeft Kees (degene die eigenlijk altijd en overal wel slaapt) in de nachttrein naar Basel nauwelijks geslapen. Ik had van te voren gezien dat de trein tussen Utrecht en Basel 14 (!) keer zou stoppen maar daar heb ik bijna niets van meegekregen.  De slechte nachtrust van Kees zorgde uiteindelijk voor een lelijk gevalletje van wagenziekte. Hij is echt wel een paar uur flnk beroerd en misselijk geweest. Toen hij in de trein na Basel in slaap viel, werd dat gelukkig al minder.

Na 2x overstappen in Zwitserland stonden we dan op het station in Milaan. Vanaf Milaan volgde de Italiaanse TGV naar Rome die buiten een buitenwijk in Milaan nergens meer stopte behalve in Rome. Legden we in 3 uur ineens bijna 700 km af. Zo zou eigenlijk de hele treinreis door Europa moeten kunnen verlopen. 2 of misschien 3 van die snelle treinen achtermekaar en dan sta je wel binnen een uur of 12 vanuit Utrecht in Rome. Vrees dat dat nog even gaat duren voordat ze dat voorelkaar hebben. En als dat niet gaat lukken zullen ze de concurrentie van het vliegverkeer nooit aankunnen.

Inmiddels zitten we op een riant dakterras van ons appartement in Rome. Nadat we een boodschapje hadden gedaan gingen we even wat drinken maar uiteindelijk hebben we daar toch ook maar een hapje gegeten. Even at ease. Bijkomen van de vermoeienissen van de afgelopen 24 uur. Kees schrijft in zijn vakantiedagboek en ik zit te bloggen en nog draait het af en toe even bij ons allebei. Dol getreind, zal ik maar zeggen.