Vertrek uit Hamburg

Voordat we goed en wel Hamburg uit zijn, zijn we al 25km verder. Op de navigatie vanaf het appartement naar de Elbe, oftewel het havengebied en daarna via de Elberoute weer verder. Dat was nog geen makkie. Slecht of niet geplaatste bordjes en het gebruikelijke stoep op/stoep af als je in de stad fietst. Pas na anderhalf uur zaten we echt buiten de stad. Het laatste deel van de stad lijkt op een Engelse of Franse badplaats. Mooie voorname villa’s met bloemrijke tuinen erom heen. En langs de Elbe liggen kleine strandjes. Er wordt hier veel gesport langs de Elbe. Er wordt volop hardgelopen en gefietst. 

Het is nog bijzonder fris, zo in de vroege ochtend. We hebben allebei de jasjes aan en dat is geen luxe. Na de villa’s kwamen we al snel weer in een natuurgebied terecht. Een flink bos aan de oevers van de Elbe. Net buiten Hamburg ligt er een gezellig ogende camping in het bos aan de Elbe. We doen er een koffietje. Blij dat we uit het geharrewar van de stad zijn en goed op de route zitten. Als we daarna weer op de fiets stappen komen we niet heel erg lang daarna bij een “ramp” die we op moeten. Een trap met aan weerszijden ruimte om je fiets omhoog te duwen. Wie heeft dit bedacht?? 25 treden omhoog met een vol bepakte fiets. Dat lukt geen mens en zeker niet met een trike waarvoor niet genoeg ruimte is. We duwen samen eerst mijn fiets die “ramp” op, zetten hem boven op slot en gaan weer terug naar beneden voor de fiets van Kees. Die past natuurlijk net niet met zijn 3 wielen en moet weer met 1 wiel door het skoebeloen. Dat is nog wat zwaarder duwen. Uiteindelijk staan we hijgend boven met 2 vol bepakte fietsen. Dit zijn geen geintjes. Dat soort dingen leg je niet aan op een langeafstandsfietspad.

Nadat we uitgehijgd en uitgemopperd zijn gaan we weer verder. De Elbe wordt alsmaar breder. We zitten ook niet heel ver meer van de monding van de Elbe in de Duitse Waddenzee. Inmiddels zit er wel al volop vrachtverkeer op de Elbe, enorme containerschepen varen voorbij. Aan de overkant van de Elbe zien we de Airbusfabriek liggen. Ik app hierover even met Teun. Hij appt dat hij is geweest dit jaar met zijn studievereniging.

Inmiddels fietsen we in een heel erg Nederlands aandoend dijkenlandschap. Inclusief hele hordes grazende, dwalende en poepende schapen en talloze hekjes waar je met je fiets doorheen moet. De hekjes staan er om te voorkomen dat de schapen er van tussen gaan. We hebben er flink de sokken in zitten. Er zijn vandaag 2 punten die we moeten passeren die ons heel veel extra kilometers kunnen besparen. Het zijn punten waar een brug over het water ligt die allebei maar beperkt opengesteld zijn omdat de scheepvaart voorrang heeft. Het eerste punt halen we mooi op tijd. Dat scheelt alvast 8km. Voor de volgende moeten we nog 5,2km trappen dus geven we gas in de hoop daar nog op tijd te komen. We komen eraan, 5 minuten na sluitingstijd, de brug is open maar de brugwachters zitten nog in het hok kunnen we zien aan de overkant van het water. We staan daar te wachten met nog 2 andere fietsers maar de brugwachters trekken de deur achter zich dicht en beginnen aan hun weekend (om half 1 vrijdagmiddag). Kees brult nog naar de overkant van het water, ze negeren hem, hij brult nog een keer en uiteindelijk draait een van hen zich om en is zo vriendelijk om ons mede te delen dat de brug vandaag niet meer open gaat. Dat betekent voor ons dus 30km extra trappen. Das niet tof. Maar op weg naar Istanbul hebben we eens 80km bovenop de al gefietste 80km gefietst, dus die 30km extra moet ons ook lukken.

Helaas wordt je dan op die omweg door een scheusslich lelijke stad heen gestuurd die echt alleen goed is voor een kopje espresso en een hoop gemopper omdat we voor de verandering maar weer eens de weg kwijtraken in de stad. Dat is echt standaard. De Elberadweg stuurt je door bijna ieder langs de route liggend dorpje of stadje heen en in zo’n dorpje of stadje gaat het dan doorgaans mis met de route. Het lijkt alsof we altijd in een soort loop terecht komen waar het maar moeilijk uitkomen is. En bij twee van die eigengereide types die zelf wel willen uitmaken of ze een stadje of dorpje willen bezoeken of bekijken, vallen die detours eigenlijk nooit in goede aarde. Zeker niet omdat die meestal tot spoorzoeken leiden. Uiteindelijk vinden we pas met Google Maps de uitweg uit de stad in de goede richting en pas na een kilometer of 10 vinden we weer bordjes van de Elberadweg. Als we uiteindelijk op plaats van bestemming aankomen, hebben we 97km gefietst. Volgens Kees is het nekske er wel af en ik heb, op zijn goed Limburgs, de knoop af. Gluckstadt is onze bestemming. Een heel mooi havenplaatsje met een mooi binnenhaventje en mooie straatjes. We hebben er een hotelletje. Maar goed dat er geen camping was, want na 97km fietsen hebben we niet echt veel zin meer om de tent op te zetten. We mogen de fietsen op het binnenpleintje zetten. Daarvoor moet hij wel eerst een gang door. Dat gaat makkelijk met de mijne maar die van Kees moet eerst afgeladen worden en vervolgens tillen we hem door de gang naar het binnenpleintje. Na een welverdiende douche naar buiten. Even wat rondwandelen, al was het maar om even een wat andere beweging te hebben. We doen een terrasje op het havenhoofd en lopen daarna terug het stadje weer in om lekker te gaan eten. We zijn trots op onszelf. 97km getrapt en behalve op de brugwachters en de route, nergens op gemopperd.