Oranje Blanje Bleu

Vanochtende bij het open gooien van de luiken van ons mooie appartement in San Quirico D’Orcia keken we naar een strakblauwe lucht en stond ondanks het vroege uur de zon al fiks te stralen. Dat is lekker. We vertrokken al vroeg vanochtend, zaten al voor 8u op de fiets. Kan ook geen kwaad want het belooft een warme dag te worden. 

Het dorpje waar we zaten, bleek bij het verlaten ervan een heel erg mooi middeleeuws aandoend plaatsje te zijn. Daar hadden we gisteren even de energie niet meer voor. Daarbij kwam dat nog lang nadat wij er aangekomen waren, de herriende verkeersvandalen er nog dwars doorheen reden. Onbegrijpelijk dat zo’n circus daar toestemming voor krijgt. Er zal wel weer een prijskaartje aan vast hangen. Maar goed. Gelukkig liep onze route nog dwars door dat mooie stadje waar we nu in alle rust van konden genieten. We mochten een klein stuk afdalen voordat we weer gingen klimmen. Daarna werden we al snel een Strade Bianchi opgestuurd en het werd prachtig.

Zwaar maar heel erg mooi. Heel veel bergop maar ook bergaf. En ook dat bergaf is bij zo’n onverharde weg geen kattepis. Vaak vrij steil dus moet je flink in de remmen knijpen om niet onverantwoord hard naar beneden te denderen maar ook weer niet te hard remmen om te voorkomen dat je achterwiel gaat slippen. Op zo’n moment is het wel fijn dat je in een vorig leven nogal eens gemountainbiked hebt. We kwamen veel fietsers en wandelaars tegen. We volgen de Via Francigena, een oude Pelgrimsroute die loopt van Canterbury naar Rome. 

Terwijl we aan het eind van een fikse klim onder een rijtje Pineda’s uit staan te hijgen komen er twee mannen aan gewandeld. Of ze een foto van ons met onze fietsen mogen maken. Het is niet de eerste keer dat we zo’n verzoek krijgen. In Assisi werd dat ook al door een Italiaan gevraagd. Nu zijn het twee Australiërs die de Via Francigena lopen. Of we misschien ook wat tape of pleisters hebben want één van de twee heeft twee fikse blaren onder zijn voeten. Tuurlijk hebben we dat. Onder handbereik zelfs. Don’t leave home without it als je aan zo’n tocht begint. Ik geef hem een velletje pleister. Zijn wandelen verder naar het zuiden wij fietsen verder naar het noorden. 

Behalve veel wandelaars en fietsers, een enkele automobilist die keurig vaart terug neemt als ze ons naderen, komen we eigenlijk nauwelijks iets of iemand tegen. Door de grote delen onverhard terrein en het vele klim en daalwerk op dat onverharde terrein is het hard werken vandaag. Maar ondanks dat genieten we met volle teugen. Omdat het zo ontzettend mooi is onderweg en omdat het zo heerlijk rustig is.

En nu staan we dan eindelijk weer op de camping. Het leek eerder in de middag als vanouds. De tent staat, donkere wolken pakken zich samen en het begint te rommelen. Maar het onweer is gelukkig overgewaaid. Morgen pakken we de bus naar Siena, hebben de fietsen ook een rustdag. Volgens mijn navigatie app hebben we al 630km gefietst. Volgens die van Kees een stuk minder maar aangezien die van mij ons overal van A naar B heeft gebracht, is dat degene die ik aanhoud. En niet die hele dure ‘kilometerteller’ van Kees die ons eigenlijk nog nergens heeft gebracht.