San Giminiano

Het was gisteren even een werkje, de tent en hele hebben en houwen verzetten maar het heeft erg goed gedaan. Ik heb weer heerlijk geslapen. Kees ook maar die had dat de nacht ervoor ook al goed geslapen. We waren wel al vroeg aan het redderen met het afbreken van de tent en opruimen van de spullen. We zullen niet klagen over het weer maar het is best heet (meestal warmer dan 30 graden) en dan is het fijner om op tijd op de fiets te zitten en niet al te laat aan te komen op je bestemming. We fietsen al om 8u van de camping af.

Ik stuur ons Siena uit en de route weer op. We mogen al vrij snel een mooi fietspad op. Het landschap ziet er ineens heel anders uit. Het fietspad ligt langs een rustig kabbelend riviertje maar dat is met de enorme regenval van de afgelopen maanden wel anders geweest zien we onderweg. Hele delen van het fietspad zijn volledig weggeslagen en langs het fietspad liggen twee bankjes die gewoon van hun fundering zijn getrokken door het water en verderop op de kant zijn neergekomen. Het moet hier toch ook wel echt tekeergegaan zijn. En dan zijn we nog niet in de regio die het ergst getroffen is, Emilia Romagna. Daar komen we woensdag aan.

We komen onderweg een fietsend stel tegen en raken aan de praat. Zij is Argentins, hij Frans en ze hadden een Duitse Herder bij zich. Het was erg gezellig en we kregen de complimenten voor ons Spaans. Ik gaf de Fransman met een kwinkslag ook een compliment voor zijn Spaans. Zij zijn met de camper onderweg en gebruiken de camper als uitvalsbasis voor hun fietstochten. Ze gaan de hele Italiaanse laars doen. Ze waren onder de indruk van ons voornemen om van Rome naar huis te fietsen. De oom van de Fransman heeft ook een ligfiets en daarvan weet hij dat het erg zwaar klimmen is. En zo hebben we langs de kant van de weg, op een vrij onmogelijk punt zeker een kwartier staan te buurten. Ze hebben ook nog een foto gemaakt van onze Paul Benjaminse fietsgids omdat we daar zo lovend over waren. Erg gezellig. Blij ook dat ik weer even Spaans kon praten want dat Italiaans gaat me nog niet heel goed af. Ook al vindt Kees dat we snel bijleren.

Een kilometer of 10 voor San Giminiano begon het weer echt te klimmen. Dit was een bijzonder verraderlijke klim. Je ziet de stad al van heinde en ver liggen en op een gegeven moment zit je op dezelfde hoogte als San Giminiano maar dan volgt er weer een enorme afdaling en kun je vervolgens weer van voor af aan beginnen. En het was weer even geleden maar we moesten toch echt weer de fiets af. Te lang te stijl. Niet te doen voor ons. Maar, met wat ouderwets duwwerk kwamen we er gelukkig toch.

We hadden een fijn adres net aan de buitenkant van de oude stad. Gewoon een privé woning  in een grote tuin waarin kamers werden verhuurd. En eindelijk een gastvrouw die wel Engels spreekt en durft te spreken. Ze vertelt ons dat vandaag de laatste dag is van de Middeleeuwse feesten in het stadje. We lopen na de verkwikkende douche de stad in waar het een drukte van jewelse is. Overal kraampjes met allerlei spulletjes te koop, veel edelsmeden aan het werk en alle winkeltjes open. Ik fietste de hele dag al met een nummer van Paolo Conte door mijn hoofd: “un gelato al limon” dus die wilde ik wel. Citroen en hele donkere pure chocolade. Heerlijk.

Daarna wat rondgewandeld en gekeken en geluisterd naar allerlei verschillende gildes met vendelzwaaiers die echt enorm hun best deden voor al dat publiek. En dat in die enorme warme kleding. Ik had het met ze te doen. Het was een mooi gezicht, we vielen echt met onze neus in de boter. Vervolgens een drankje gedaan op een terrasje in de schaduw, mezelf getracteerd op een heel mooi San Giminiano fietsshirtje (omdat het zo toepasselijk is :-) )  en daarna op een ander klein terrasje ergens in een achteraf straatje heerlijk gegeten. Ondanks het harde werken voelde dit ook een beetje als een rustdag.