Naar en in Maagdenburg

Gisteren zaten we weer erg vroeg op de fiets. We hadden een verre en een hete. Het werd weer boven de dertig graden en we hadden meer dan 80 kilometer voor de boeg. Tot ons grote geluk mochten we echt kilometers lang door een enorm bos fietsen. Een voortdurend gekwetter om ons heen en allerlei verschillende af en aan vliegende vogeltjes en vogels. Links en rechts van het fietspad lagen flinke stapels omgezaagde bomen waar een heerlijke geur vanaf kwam. Door een onhandig geplaatst bordje kwamen op een voor ons verkeerd deel van de route terecht. Door de richting waarheen we gestuurd werden, kwamen we er al vrij snel achter. Na bestudering van het boekje besloten we maar om te keren. We troffen het, door onze verkeerde afslag, zagen we drie reeen op een veld staan. Een moeder en twee kalfjes. Een van de kalfjes dook meteen in het gras toen ze ons zagen. We hebben even naar elkaar staan te kijken en toen draaide moeder op haar hielen om en sprong het bos weer in gevolgd door haar jongen. 

Ook het vervolg op de route aan de andere kant van de Elbe (nog maar weer eens met een pontje naar de overkant) liep door een gigantisch bos. Je kent ze wel, die bossen waar je langsaf rijdt over de snelweg met de auto, die gigantisch lijken, maar nu dus ook gigantisch blijken. We hebben zeker 20km door echt bos gereden. Geweldig gevoel geeft ons dat. Niets horen, geen autoverkeer, nauwelijks vliegverkeer. Alleen onze rammelende fietstassen en de vogels. En als je dan het bos uitkomt mag je door mooie rivierlandschappen fietsen. Tis wat. Het enige waar ik veelvuldig over mopper is dat zodra je van het buitengebied een dorpje of stadje in fietst, je van het mooie asfalt of gravel meteen op een Parijs-Roubaix kasseien strook terecht komt. Ik snap niet waarom ze het doen, tis een drama voor een fietser maar ook voor een automobilist die eroverheen moet. Maar ook voor de omwonenden want het maakt een leven van jewelste. Als de stroken kort zijn probeer ik op mijn trappers te blijven staan maar vaak zijn ze daar te lang voor. Daar is een kilo of 25 bagage aan je fiets dan toch echt te zwaar voor. Ik blijf me ook bij voortduring hardop afvragen waarom ze dat in godsnaam zo aangelegd hebben.

Als je een Duitse stad in komt, wordt je als fietser geacht over het voetpad te fietsen. Dat is even wennen voor ons. Niet alleen als fietser, maar ook als we zelf als voetganger door de stad lopen. En ook daarvoor geldt, iedere op- of afrit is bestraat als een kasseienstrook. We hebben een heerlijk appartement in Maagdenburg. Het ligt in een oud industrieel gedeelte van Maagdenburg dat ook weer helemaal up and coming is. Je ziet in dit deel van Duitsland sowieso heel veel mooi oud industrieel erfgoed. Veel daarvan staat er onderkomen bij maar hier is en wordt het opgeknapt en worden appartementen in dergelijke gebouwen gemaakt. Het doet me denken aan mijn oude studentenflat in Maastricht, dat was ook zo’n oud opgeknapt havenpakhuis. Als we bij ons appartement op het terras zitten, valt er regelmatig een lekkere gebrande koffiegeur over ons heen. Als ik onze gastvrouw Nicole vraag waar dat vandaan komt, vertelt en wijst ze me de koffiebranderij. We hebben gelukkig een rustdag in dit fijne en mooie appartement. Weer even bijkomen en de stad bekijken. Ook Maagdenburg heeft veel te lijden gehad van de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog. In tegenstelling tot Dresden is Maagdenburg door het DDR regime niet in oude luister hersteld. Alleen de Dom is helemaal opgeknapt. In de binnenstad dus heel veel nieuwbouw en aan de randen van de oude stad het oude industrieel erfgoed. In de stad een Hundertwasserhaus. In Wenen zagen we ook al eens zo’n huis. En links en rechts wat oude en voorname panden. Onder andere Justitie zit in zo’n voornaam pand en het postkantoor.

Dat was ons eerste werk vanochtend. Mijn kapotte camera en een tweede Elberadwegtourboekje op de post doen naar huis. Daarna naar de fietsenmaker om te kijken of die mijn derailleur wel goed afgesteld kreeg (de fietsenmaker in Dresden vond eerder dat er niets mee aan de hand was en onszelf lukte het gisteravond niet). Hoera, deze had meer geduld en kreeg hem wel gefinetuned! Daarna nog een nieuwe bel en een nieuw fietsgereedschapje voor Kees gekocht. Allemaal gesneuveld onderweg. En een klein spiegeltje voor aan mijn stuur zodat ik niet met halsbrekende toeren om hoef te kijken of Kees nog wel in mijn kielzog volgt, als ik eens voorop mag fietsen ;-) 

Morgen mogen we weer. Ze voorspellen gelukkig minder heet weer dan de afgelopen dagen en we hoeven maar een kilometer of 60. Als alles goed gaat, staan we morgenavond weer op de camping. Moeten we weer afscheid nemen van deze luxe (ik voeg wel even een foto bij van onze verwenplek :-) )