Op naar de kust

Vroeg wakker vanochtend omdat we ook vroeg naar bed gingen gisterenavond. Gelukkig niet ziek geweest of geworden van het eten🤮 We horen ook al snel gestommel in de kamer naast ons en de klikgeluiden van fietsschoenen op de trap. Dat is mooi. Als die al eerder met de gastheer hebben afgesproken om weg te kunnen en de fietsen buiten te zetten dan kunnen wij er ook vandoor. Weg uit dit troosteloze oord. En het is nog zwaarbewolkt ook. We trekken de bodywarmers aan want het is ronduit fris als we de fietsen buiten zetten en aan het optassen zijn.

Ik had al gekeken op de de navigatie app en gezien dat we de straat uit konden fietsen en een keer rechts en een keer links en dan op de route zouden zitten. Dat klopt en dat is fijn. De eerste paar kilometer zijn nog klimkilometers maar al rap wordt de grote daling ingezet. We zitten op ruim 950 meter en gaan vandaan naar 0 meter. Ik hoef tijden geen trap te doen en alleen maar af en toe bij te remmen. We sjezen niet naar beneden maar doen het rustig aan omdat het vrijwel allemaal los grind is of heel slecht asfalt. Omdat we geen trap hoeven te doen en het nog steeds bewolkt is, krijgen we het gewoon koud. Het begint te miezeren en we besluiten de regenjassen (waar hadden we die ook alweer gestopt 🤔) aan te trekken. Niet eens zozeer vanwege de regen maar gewoon omdat we het koud krijgen. Alleen maar dalen, zwaar bewolkt, geen zonnetje erbij en dan ook nog een miezertje. 

We komen wel langs plaatsjes die vele malen leuker, levendiger en aantrekkelijker zijn dan Barracas. Maar ja, te ver fietsen vanaf Teruel dus geen optie. Barracas was vanaf Teruel al 75km dus heel veel verder trappen was geen lolletje meer geweest. Als we hadden gegokt op een overnachting in Caudiel of Jerica (leuke en levendige plaatsjes na Barracas) waren we ruim boven de 100km uitgekomen. En dat is toch ook niet echt wat je wil. Er zijn zelfs nog campings onderweg in deze dorpen. 

Van lieverlee wordt het lichter en breekt de zon door. Toch nog maar even smeren. We hebben ons gisteren een beetje laten verrassen door de zon. Niet vroeg genoeg of niet vaak genoeg gesmeerd. De gevolgen zijn niet dramatisch maar het voelt een beetje raar om zoveel weken door de zon gefietst te hebben en dan toch nog lichtelijk te verbranden. 

Ondanks de bewolking de eerste paar uren, is het weer een mooie tocht. We fietsen volop door de bossen en er zijn volop fietsers en wandelaars onderweg. Het is alweer heel anders dan gisteren toen de vooral de verschillende kleuren aarde opvielen en de mooie grote, oude treinviaducten waar wij nu overheen fietsen. Naarmate we dichter bij de kust en dus ook dichter bij Valencia komen, maken de bossen plaats voor eindeloze sinaasappelplantages. Het lijkt of de takken van de sinaasappelbomen met lijnen naar de grond toe worden gebogen zodat de stammen van de bomen geen zonlicht vangen. Het is een apart gezicht. 

We komen bij Sagunto, een kilometer of 30 ten noorden van Valencia, bij de kust. We hadden besloten om nog een laatste keer te gaan kamperen en dat op een camping weer iets ten noorden van Sagunto. Wel wat meer kilometers voor morgen maar dat maakt niet zoveel uit want we kunnen toch pas om 15u in het appartement en hebben maar een kilometer of 50 te fietsen morgen.

We fietsen echt links en rechts door de boomgaarden die via diepe en steile irrigatiekanalen worden voorzien van water. En uiteindelijk komen we na 96(!) km op de camping aan. Het is een wat vreemd geheel. Meer dan 3/4 van de camping bestaat uit permanente gasten. En dan niet van die eenvormige huisjes maar een allegaartje van van alles en nog wat doorelkaar. Slechts een paar veldjes met wat losse gasten zoals wij. Vanalles en nog, busjes, tenten en wat caravans. Er was 1 sanitair blok voor heel de camping. Op zich begrijpelijk, al die huisjes van permanente gasten hebben vast eigen sanitair. Maar dat sanitairblok stond dan wel weer midden tussen al die permanente huisjes en niet bij de tentgasten. Je moest echt iedere keer een k..eind lopen om te gaan plassen. Afijn, het is even niet anders. Als we de tent opgezet hebben, lopen we samen naar zee en doen een dip. Best verfrissend en opwekkend, even zwemmen in zee.

We douchen daarna (koud!) en maken dan eindelijk het eten dat voor Barracas bedoeld was. Lekker hoor, op eigen tijd, uit eigen pan weer eten. Als de kinderen in Spanje wakker worden en gaan spelen, gaan wij naar bed. Stikkapot. Lange etappe en geen beste nacht daarvoor. Een gekrakeel van je jewelste op de camping van gillende en spelende kinderen. Daar gaan ze mij niet mee hebben. Ik draai mijn oordoppen in en slaap meteen in. Kees ligt wel een tijd wakker (wil/kan geen oordoppen in). Rond 5u worden we wakker. Het regent….Het zal weer eens niet waar zijn, we liggen in de tent en het regent. Ik loop naar buiten om de handdoeken van de lijn te grissen en binnen te gooien, ga weer liggen en snurk weer door. Kees lukt dat niet. Ergernis over de camping, de herrie, de koude douche en alweer regen terwijl we in de tent liggen. Hij weet het niet. 

Als Kees opstaat is het gelukkig weer droog en als we de tent afgebroken hebben, zetten we hem bij een brandblusser met daaraan een briefje ‘ gratuito’ voor degene die hem hebben wil. Finders keepers! Wij nemen hem niet meer mee. Gisteren trok ik toen we naar zee gingen, de laatste rits die nog wel functioneerde ook kapot. Einde verhaal voor ons. Na het ontbijt, op naar Valencia!