Van Teruel via de Via Verde ‘Los Ojos Negros’ naar de Middellandse Zee

De 2e avond in de Parador in Teruel eten we van de grote bbq heerlijk buiten in de tuin van het hotel. De 1e avond hadden we de fout gemaakt om binnen in het restaurant te eten. Een bijzonder ongezellig ingerichte en verlichte zaal zonder sfeer en nauwelijks andere eters. De airco zo hoog dat ik terug naar de kamer moest om een vestje te halen. Een beetje een afknapper. Maar dat maakte de 2e avond in de tuin meer dan goed. Toch een iets andere kaart en gewoon heerlijk buiten zonder die altijd te hoog staande airco.

De ochtend van vertrek konden we pas laat weg want ontbijten gaat niet eerder dan 8u en we wilden in Teruel ook nog boodschappen doen voor onderweg en voor het avondeten. We hadden een Casa Rural met keuken en wilden ook graag weer zelf koken (en dus ook het tijdstip van eten zelf bepalen😏). De Parador ligt ook precies aan de verkeerde kant van Teruel om weer op de route te komen dus we moeten toch door de stad heen. We doen eerst een espresso op het terras waar we gisteren de fietsen voor de deur geparkeerd hebben en zien dat pal daarnaast al een Carrefour Express open is. We slagen goed voor de lunch, fruit en avondeten. Dat is fijn. Kunnen we na de espresso’s gewoon de stad uitrijden en weer de route op.

We klimmen de stad uit en vinden de route al rap terug en zitten dan ook al meteen op de Via Verde Los Ojos Negros. Dit is de langste Via Verde van Spanje en wij pikken die dus op net buiten Teruel en zullen die ongeveer 150km volgen. Dat betekent 150km vrijwel auto- en motorvrij fietsen. Het is een oude spoorlijn die loopt van oa Teruel naar Sagunto (een kilometer of 40 ten noorden van Valencia aan de Middellandse Zee). Het is heerlijk rustig fietsen. Behoudens een enkele mountainbiker of wandelaar komen we niemand tegen. We kruisen wel af en toe de snelweg richting Valencia boven of onderdoor maar niet heel lang na dat kruisen hoor of zie je niks meer van de snelweg. We kijken onze ogen weer uit naar de verschillende landschappen en stoppen regelmatig om een foto te maken. Zo vaak dat Kees de opmerking maakt dat we zo nergens komen vandaag. En dat kan niet want er staan toch echt 75 kilometer op de planning. 

Dat is wel een groot manco aan deze route, je kruist niet of nauwelijks stadjes of dorpjes en die liggen hier ook echt ver van elkaar. Accomodatie vinden langs deze route was echt een crime. Campings onvindbaar maar een fatsoenlijk hotel of appartement eigenlijk ook. Uiteindelijk heb ik via de Bed&Breakfast app een Casa Rural kunnen vinden in Barracas en dat is 75kilometer trappen. En ook bij ‘maar’ 2 tot 3% stijging, wordt dat uiteindelijk ook best veel. 

We zijn dan ook best moe als we eindelijk Barracas binnenfietsen. Het hele dorp beslaat zegge en schrijve 3 straten, het ligt ingeklemd tussen de snelweg en de spoorlijn. We vinden de Casa Rural nogal eens rap en bellen met de eigenaar om te zeggen dat we voor de deur staan. Hij komt er aan. Het is een wat morsig mannetje met een sigaar in zijn mond die meteen de deur van supermarkt/epicerie opent, daar hoort klaarblijkelijk de Casa Rural bij. Door een andere deur mogen wij de fietsen naar binnen rijden. Het oogt allemaal wat rommelig en smerig. Ook de trap naar boven voorspelt weinig goeds, ook hier is het verre van schoon. Op de badkamer een wc, bidet, wastafel en een douchebak. Een douchebak zonder gordijn of zonder scherm dus dat zal wel een waterballet gaan geven. Als we de keuken bekijken, wordt Kees moedeloos. Daar is het ook vies. Eigenlijk te vies om aan te pakken en helemaal om te koken. En dat terwijl we ons zo verheugd hadden op zelf koken. We doen een rondje dorp. Omdat het zo dichtbij de snelweg ligt, is er ook een chauffeurshotel en restaurant. Het ziet er allemaal niet uit maar we besluiten toch om niet zelf te koken maar om te eten in het chauffeursrestaurant. Eten kan daar de hele dag dus ook ruimschoots voor 9u. Dat is dan wel weer een meevaller. 

We hebben ons eten zo en ook zo op. We doen nog een rondje dorp en gaan dan een beetje gedesillusioneerd naar de kamer. Daar willen we niet zijn maar in het dorp is ook niets. We zijn overigens niet de enige gasten, de viezerik heeft nog 2 andere kamers verhuurd. 1 in ieder geval aan andere fietsers. Het andere stel kwam met de auto aan. Wij wisten  het wel als we met de auto waren geweest, dan waren we rap weggeweest. Maar wij konden even niet anders. Dus maar vroeg naar bed. Het is warm op de kamer. Hier geen airco en ook geen ventilator. We zeggen tegen elkaar dat 1 misser op een reis van 8 weken, geen slecht moyenne is. Bovendien was het lastig accomodatie vinden langs dit deel van de Via Verde. We slapen uiteindelijk vrij redelijk en worden gelukkig niet ziek van het opgewarmde eten uit het chauffeursrestaurant.