Ardeche

We slapen echt heerlijk in ons tentje op de fijne camping in Goudet. Het is een apart plekje, het heet een musical camping te zijn en het voorste deel van de camping is gereserveerd voor de ‘regulars’. Een soort van hippie-clan die daar een goed deel van het jaar verblijft. Maar behalve het applaus wat Kees kreeg bij het opfietsen van het campingterrein hebben we er helemaal niets meer van gezien of gehoord. Het middelste deel van de camping was gereserveerd voor fietsers en wandelaars. Wij waren de eersten die arriveerden en hebben een strategische plek uitgekozen. Pal bij de picknickbank en de stroomvoorziening. Dat laatste is ook bijzonder belangrijk voor het opladen van de powerbank en de telefoons. Met name mijn telefoon waarop de navigatie app draait, verbruikt overdag veel stroom.

Als we na een wandelingetje langs de Loire, de camping ligt aan de Loire, en naar het dorp Goudet weer terug komen op de camping, staat het veld dat daarvoor leeg was op onze tent na, redelijk gevuld. Allemaal wandelaars. Er wordt veel gewandeld in de Auvergne en de Ardeche. Je ziet hele gezinnen met ook echt kleine kinderen de camping oplopen die even later 2 tenten op hebben staan en een potje gaan koken. Ik spreek daar mijn bewondering voor uit. Als het voor ons, als fietsers, al zo ingewinkeld is om boodschappen te doen onderweg, hoe moeilijk moet dat dan niet zijn voor wandelaars. Hun actieradius is immers een stuk kleiner en zij kunnen geen zak met boodschappen aan de bagagedrager binden. Wij zijn inmiddels de pasta’s toch wel een beetje tegengegeten. Maar het kan moeilijk anders. We moesten gisterenochtend bij het verlaten van Puy-en-Velay al de boodschappen doen voor vanavond en morgenvroeg. En als je dan de hele dag door de brandende zon fietst, is het niet heel erg raadzaam om een biefstuk achter op je bagagedrager te binden. Dus maar weer eens een pasta met een potje pesto en verse tomaten. Tis vast gezond maar na drie dagen wil je toch wel eens iets anders. Daarom hebben we besloten om ondanks het mooie weer maar een chambres d’hotes te nemen met half pension. Hoeven we ons in ieder geval een dag geen zorgen te maken over eten enzo.

Was een tip van Mimi, collega van Kees. Zij fietste een paar jaar geleden met man en 2 (kliene) kinderen deze route van Zuid naar Noord en appte ons een paar dagen geleden deze tip door. Gisteren gebeld en er was gelukkig nog plaats.

We werden vanochtend pas om half 8 wakker, en dat in de tent op de camping. Lekker hoor. We laten de route weer even voor wat het is en combineren onze eigen route met die van een Cyclo Route Regional. We klauteren het dorp uit en hebben na een uur pas een kilometer of 6 gefietst. Dus dan weet je het wel. Het is wel weer erg mooi en rustig. We doen een espresso en een gebakje (mijn ontbijt was alweer verdampt) in Salette. Ik maak de eigenaar een compliment met zijn mooie zaak en hij komt me glimmend van trots een kaartje van het restaurant brengen. Vervolgens klimmen we rustig verder. We weten dat we vandaag het hoogste punt gaan bereiken van deze fietstocht, 1250 meter. Dus we hebben wat hoogtemeters voor de boeg.

Als we op het hoogste punt zijn aangekomen, St. Paul de Tartas, hebben we besloten om uit te gaan lunchen. We hebben nog brood maar dat is van dat vermaledijde Franse stokbrook waar je nog geen holle kies mee gevuld krijgt. Dus we lunchen uit. Komen we aan bij het restaurant van St. Paul de Tartas dat er weinig uitnodigend uitziet. Wel tafels buiten maar geen enkele parasol. En dat in de knijterende zon. Binnen zit het vol, blijkt als wij braaf getooid met mondkapje naar binnen gaan. We worden aangegaapt alsof we van Mars komen. Kees zegt: “bonjour” en krijgt geen reactie. Vervolgens roept hij: “Bonjour en bon appetit”,  en als ware het een kleuterklas krijgen we in koor antwoord: “Bonjour et merci”. Hele vreemde binnenkomst. Bij onze vraag of er nog plaats was voor twee, werd ook wat aarzelend gereageerd. Dat moest even nagevraagd worden bij de baas. Vervolgens komt oma uit de keuken. Die keurt ons goed en zegt dat we buiten mogen gaan zitten. We trekken zelf de tafel naar achter zodat we in de schaduw zitten. Vervolgens wordt ons verteld wat er op het menu stond. Een of andere charcuterie en de in deze regio onvermijdelijke linzen. Ik ben geen liefhebber van linzen maar honger maakt rauwe bonen zoet. Eten wat de pot schaft. Oma en de weifelende bedienster hebben ons in hun hart gesloten. Komen bij toerbeurt informeren of alles goed en lekker is. Of we toch echt geen wijn willen en of we ook geen desert willen. We hebben er samen lol om. De manier waarop er bij binnenkomst op ons gereageerd werd en hoe we vervolgens verzorgd worden. Na de lunch trappen we dan naar het hoogste punt van onze fietsreis vandaag. Het is geen heroisch punt, geen heroische hoogte maar het voelt wel als een heroische prestatie.

De rest van de fietsdag was weinig lol aan. Als het berg af ging, verloor ik Kees al snel uit het oog en als het berg opging trapte ik in eenzaamheid vooruit de berg op. Daar was weinig aan. We waren wel blij met de keuze voor een Maison d’hotes. Een enorm groot en oud pand aan het spoor met een prachtige Orangerie aan de voorkant vol met planten en een heerlijke tuin aan de achterkant. De heer des huizes sjouwde onze bagage mee naar boven en liet ons zien waar we de fietsen binnen konden zetten. Een joekel van een kamer en een nog bijna grotere badkamer. Net als in het hotel in Le Puy-en-Velay lopen de vloeren hier scheef af omdat het huis verzakt is. Ouderwets hoge plafonds en twee ramen die je tegen elkaar op kunt zetten waardoor het lekker koel blijft. We doen een drankje in de tuin van het huis en terwijl we daar zitten wordt de bel geluid. Het eten is klaar. We schuiven aan samen met een Franse dame van hoge leeftijd en een Frans/Vlaams koppel die een rondwandeling maken. We eten heerlijk en erg veel en ondertussen wordt er in het Nederlands/Frans een onderhoudend gesprek gevoerd. We slapen daarna als roosjes.