Bibbers

Ik slaap niet zo goed in onze mooie kamer. Ik maak me zorgen om de knie waar ik op gevallen ben en waar zich inmiddels een klein eitje op heeft gevormd. Een onwelwillende knie kan ik niet gebruiken in de bergen en eigenlijk uberhaupt niet op fietsvakantie. Maar zoals zo vaak, men lijdt het meest van het lijden dat men vreest. Als ik ‘s ochtends de koude douche op mijn knie heb gericht (gisterenavond op het eerste terras kreeg ik een hele bak ijsklonten om mijn knie mee te koelen) lijkt het mee te vallen. Het eitje zit er wel maar de knie is niet al te stijf.

We zeggen de 2 zussen hartelijk goeiendag en vertrekken richting fietsenmaker. Dat is geen fijn stukje stad. Bijzonder druk verkeer en dan ook nog van die akelig steile wegen. De fietsenmaker heeft mijn derailleur in een vloek en een zucht gesteld en heeft ook nog een nieuw dopje voor mijn standaard. Voor €1,50 zijn we weer klaar. Toen ik bijna 2 jaar terug deze fiets kocht had ik met de fietsenmaker ook de afspraak gemaakt dat ik een beginnerscursus fietsenmaken zou krijgen. Zodat ik zelf mijn derailleur kan stellen, de remblokken van mijn remschijven kan vervangen en meer van dit soort klussen. Helaas gooide corona roet in het eten. Dat moet nog steeds gaan gebeuren en dat ga ik ook echt doen. Toen we naar de fietsenmaker worstelden (alweer zo’n hele steile klim) fietsten we onder een viaductje door waarop een spandoek hing dat daar de Voie Verte liep tot aan Le Brignon. Dat is een hele fikse meevaller. We hadden ons voorbereid op weer een enorme klimdag maar als we de Voie Verte nemen tot aan Le Brignon, zitten we al vrij dicht bij onze bestemming van vandaag met veel minder klimwerk dan gepland en voorspeld. Het is een oude spoorlijn met alweer maar een hellingspercentage van maximaal 2% (dat scheelt een berg met 13%😜).

We hebben allebei geen goede benen vandaag. Want zelfs met een hellingspercentage van niet meer dan 2% komen we nauwelijks boven de 10km/u uit. Dat ligt ook wel aan het wegdek. Dat is van die zuigende, niet rollende gravel. Maar toch. Bijzondere aan dit deel van de fietstocht is dat je ook door de oude bijbehorende spoortunnels fietst. Wel wat verlicht maar de eigen verlichting moet ook echt aan want anders zie je geen hand voor ogen. De kortste is ongeveer 400 meter en de langste is 1400 meter. En zalig koel in dit warme zomerweer. Dit deel van de route loopt tot Solignac-sur-Loire. Daar fietsen we op goed geluk het dorp in op zoek naar espresso. Het is inmiddels al 12u geweest en die hebben we nog niet gehad. En hoera, tegenover de Mairie (ieder dorp, hoe klein ook, heeft een gemeentehuis) 2 terrasjes. We doen er maar gelijk 2.  Als ik terug kom van het toilet heeft Kees uitgezocht dat het dorp van onze volgende camping nog maar 15km is en dat we ook nog met ons terras pal aan het vervolg van de route zitten. 

Er volgt dan wel weer wat klimwerk maar niet heel veel en ook niet verschrikkelijk steil. We troelen om 3u de camping al op. Kees fietst onder aplaus van de ‘incrowd’ de helling van de camping op. Zo zijn we nog niet eerder verwelkomd. Het is weer een fijne en mooie camping. Middenin het groen. We confisceren een picknickbank bij het uitzoeken van de tentplaats maar doen eerst een samen een dutje in het gras voordat we de tent opzetten. Dit is genieten!