De Auvergne

Dit was een heerlijk rustig en stille camping. We hebben als blokken geslapen. Niet verwonderlijk na zo’n inspanning. Vandaag weten we dat we ook een heel eind fiks klimwerk voor de boeg hebben. Maar omdat het zondag is en eigenlijk overal de supermarkten na 12u gesloten zijn (wat zijn wij verwend in Nederland 🤔) moeten we al vrij snel van de geplande route af om ervoor te zorgen dat we voor 12u in Roanne zijn om boodschappen te doen. Niet alleen voor het avondeten van vanavond maar meteen ook voor het ontbijt en de lunch onderweg. Het is wel heel erg plannen en vooruitdenken als je met de fiets op vakantie bent. Je kunt als je op de plaats van bestemming bent niet snel even naar de supermarkt rijden of even snel een restaurant opzoeken. Dat soort dingen moet je echt van te voren uitzoeken anders heb je jezelf echt voortdurend bij de staart en zit je zonder eten. En geloof me dat wil je niet. Sowieso niet maar zeker niet als je op fietsreis bent. Vandaag was het ook weer een bodemloze put waar al dat eten in terecht kwam. Vanochtend een hele grote bak joghurt met muesli en studentenhaver, tijdens het fietsen samen een heel brood en ieder (!) 3 nectarines en bij aankomst om de appelflauwte te voorkomen, allebei zo’n beker lekkere spicy noodlesoup. En dan vergeet ik nog de pains au chocolat, mijn impulsaankoop bij de supermarkt. En dan moeten we nog aan het avondeten beginnen. 

We steken op weg naar Roanne de Loire over. Een volgende rivier in Frankrijk. We hebben er al veel gezien en gevolgd. Daarbij denken we regelmatig aan de enorme wateroverlast die er in Nederland is geweest en de ramp die zich in Duitsland en Belgie heeft voltrokken. Natuurlijk krijgen wij ook dat nieuws mee onderweg. We spreken er ook over met de andere fietsers die we onderweg tegenkomen. Dat we wel mopperen over de regen die onderweg valt maar dat dat niet te vergelijken is met wat er noordelijker allemaal gebeurt en is gebeurd. Ik zie een rivier waarvan de loop met doet denken aan de Geul. Een riviertje waar ik vroeger in Meerssen aan heb gewoond. Ik weet inmiddels via Manon dat mijn oude huis in/onder water heeft gestaan. Ik kan er me gewoon geen voorstelling bij maken. Het huis lag met de grote achtertuin zo’n eind van de Geul af, maar ze heeft me een foto gestuurd en er is geen ontkennen aan. We realiseren ons heel goed dat we er goed vanaf komen. We hebben in Belgie en Frankrijk hele stukken vlak langs de Maas en andere riviertjes gefietst. Ik denk dat daar nu geen doorkomen meer aan is. Als we later zouden zijn vertrokken (bijvoorbeeld omdat de 2e vaccinatie van Kees zo lekker lang op zich liet wachten😳) hadden we hele stukken van de route niet kunnen fietsen. En dat is dan toch echt maar klein leed vergeleken met de ellende die al die mensen van al dat water hebben en hebben gehad. Soms wil je het ook niet meekrijgen, dat nieuws. Ook het nieuws over de aanslag en de dood van Peter R. De Vries doet ons even verstommen. Maar gelukkig kunnen we het toch allemaal aardig achter ons laten. Waardeloze wifi en een internetbundel die al ras op is, maakt dat je geen mb’s meer hebt om nieuws te kijken. Dat scheelt ook😉

Nadat we de Loire oversteken volgen we tot Roanne een Voie Vert langs het kanaal dat weer parallel aan de Loire loopt. Dat zijn makkelijke vlakke kilometers. Het is weer zondag, dus heel sportend Frankrijk zit op de racefiets of mountainbike of loopt hard of wandelt. Na 25km peddelen we Roanne binnen. Mooi op tijd voordat de supermarkten sluiten. We doen eerst een espresso bij de haven en googlen dan naar een supermarkt. Gelukkig is er vlakbij een Lidl, niet onze favoriete winkel omdat die bijna altijd in megaverpakkingen doen en dat is voor een 2-persoonshuishouden niet handig en al helemaal niet als je op de fiets bent. Het lukt gelukkig toch om te kopen wat we nodig hebben. Dan moeten we terug op de route zien te komen. We hadden uitgevogeld dat als we de richting Riorges en vervolgens Renaison aan zouden houden we er zo op zouden moeten kunnen komen.

Er staat nog steeds een fikse wind en die hebben we meestal van opzij of op kop. Ik grap tegen Kees dat als we dadelijk in Renaison weer op de route komen we de berg opgeblazen zullen worden. Dan zouden we de wind een heel eind mee moeten hebben. Al met al klimmen we vandaag 37 km, achterelkaar. Dus dat wordt echt ‘even’  werken. Voordat we in Renaison aan de beklimming beginnen, leggen we nog eerst even aan bij een terrasje. Daarna gaan we tegenover het cafe bij een bank op een muurtje zitten om in de schaduw een paar boterhammen op te eten. Even brandstof innemen, we weten dat ons een lange fikse klim te wachten staat. En inmiddels staat de zon hoog aan de hemel. Waar we hem al weken wilden hebben, dus we klagen niet. We smeren ons nog maar een keer in. We fietsen het dorp uit, zo’n dorp met echt al een Mediterraan gevoel, smalle straatjes, lichtgekleurde huizen met gesloten luiken. Al heel snel zitten we tussen de bomen. Het is alweer zo’n dicht en donker bos waar we al meer doorheen gefietst hebben, met zo’n heel smal D-weggetje er doorheen. Dat dichte bos is fijn. Het is warm en met al dat klimwerk is het heel fijn als de bomen schaduw en verkoeling bieden. 

Het is alweer zo mooi onderweg, als ik naar de overkant van het dal kijk, zeg ik tegen Kees dat ik het een aparte gewaarwording vind, dat ik dus echt in en door de bergen aan het trappen ben. Niet dat ik dat nog nooit gedaan heb, ik bedoel, Nepal, dat kun je waarachtig toch ook wel bergen noemen. Maar op een of andere manier voelt het anders nu het in Europa is. Daar wandel ik in de bergen, reed ik met de motor, rijdt ik met de auto, maar de fiets, dat had ik nog nooit gedaan. We komen langs een mooi aangelegd stuwmeer en maken wat foto’s. Soms is dat wat lastig. Het is vaak heel erg fotogeniek onderweg maar je kunt niet zomaar overal stoppen om foto’s te maken, ondanks dat er heel weinig verkeer is. Maar op sommige plekken kun je gewoon niet stoppen omdat je dan je fiets met geen mogelijkheid meer in gang getrokken krijgt. Te steil. De uren verstrijken en we klimmen lustig verder. Na een uur of 3 hebben we de top van de pas bereikt en begint de afdaling. Kees sjeest me voorbij met zijn racemonster en ik heb er zelf ook behoorlijk de sokken in. Maar na een bocht voel ik de wind aan mijn tassen rukken en neem ik wat gas terug. Dat voelde een beetje spooky en niet veilig. Aan het begin van het dorp waar we vannacht overnachten, staat het racemonster op me te wachten. Hij meldt me vol trots dat hij 67km/u heeft gereden. Maar goed dat ik er niet ‘bij’ was, dat is me echt heel veel te hard. We vragen de weg naar de camping en de mensen informeren maar weer eens waar we vandaan komen met de fiets. Uit Nederland, oeh la lah. Het blijft erg leuk hoe de mensen reageren, mensen roepen je bon courage toe vanaf een terras, wielrenners steken hun duim op en vrijwel iedereen groet. Het bevalt ons tot nu toe erg goed, fietsen en zijn in Frankrijk!

En de foto’s houden jullie nog even tegoed totdat ik wel weer fatsoenlijke wifi heb😘