De Languedoc

En alweer fietsen we een wijngebied in. De Bourgogne hebben we al doorkruist en de Beaujolaisstreek laten we links liggen. Heb het altijd al een laf wijntje gevonden 😉. We slaan rechtsaf en fietsen de Languedoc in. We zijn er vroeg bij vandaag. Hebben voor de zekerheid een wekker gezet. Het wordt goed heet vandaag en dan is de vroege ochtend het fijnst om te fietsen. Al voor achten fietsen we bij ons appartementje weg nadat we de sleutels in de brievenbus van Florence hebben gedaan en haar een berichtje hebben gestuurd om haar te bedanken en te vertellen dat we weer weg zijn. 

Het is zondag vandaag en gisteren hebben we de route nog aangepast. Hij wordt iets langer, geen camping voor Saint-Hippolyte-du-Fort maar voorbij Saint Hippolyte en wel in Montolieu. We worden in het route boekje gewaarschuwd voor de drukke weg naar Saint Hippolyte maar die is blijkbaar gewijzigd want die loopt helemaal over mooie kleine, weliswaar bergachtige, weggetjes achterdoor. Maar ook de weg na Hippolyte zou erg druk zijn. Die is inderdaad wat druk en ik ben dus blij dat we daar op zondag overheen fietsen en niet op maandag. 

Het is weer heel erg afwisselend onderweg. We zien velden met zonnebloemen, deze staan wel vol in bloei maar ook veel wijngaarden. Logisch ook als je door de Languedoc fietst. Verder staan er veel platanen en pineda’s onderweg langs de weg. Dat maakt voor mij toch echt Zuid-Frankrijk. Platanen en pineda’s. Verder staat er veel van dat doornachtig struikgewas, garrigue, met een geur van tijm en rozemarijn. En overal het oorverdovende lawaai van tsjirpende krekels.

Hele mooie Middeleeuwse stadjes en dorpjes om een berg/heuvel gedrappeerd. Bij een daarvan, Vezenobres, maakten we de fout om de klim daar naartoe met de fiets te wagen. Dat werd na de laatste parkeerplaats echt te steil, we hebben de fietsen op de parkeerplaats geparkeerd en alleen de echte waardevolle spullen meegenomen en zijn het stadje in gelopen. Dat doen we wel vaker en eigenlijk is dat ook wel echt nodig anders kom je ‘nergens’ en zie je niets. Tot nu toe hebben we ze nog altijd onaangeroerd teruggevonden. Ik geloof niet dat er heel veel mensen interesse hebben in zo’n zwaarbepakte fiets. Ik wed dat ze er niet eens op weggefietst komen. Te zwaar en te instabiel als je ermee vertrekt. Bovendien staat de fiets zelf natuurlijk op slot.

Het is een erg mooi plaatsje. Alles met zorg gerestaureerd. Veel restaurantjes. Maar maak in Frankrijk niet de fout om te denken dat je zomaar een kopje espresso kunt drinken bij een restaurant. Daar moet dan echt een uitzondering voor gemaakt worden. Soms zijn ze heel erg welwillend maar soms ook helemaal niet. Gelukkig konden we bij een creperie wel aanschuiven voor een espresso. Vanmiddag, toen we een kilometer of 15 voor onze eindbestemming, volledig geroosterd aanlegden bij een restaurantje langs de weg was er geen clementie. Ze hadden nog tafels zat leeg maar we mochten niet aanschuiven voor een drankje. We kregen nog wel het aanbod om water te komen tappen maar daar hebben we vriendelijk voor bedankt. Uiteindelijk schuiven we in Saint-Hippolyte bij de lokale dronkaards aan op een terras. Kees een espresso en ik een tonic. Ik vind het niet erg dat we gisteren gekozen hebben om Saint-Hippolyte te laten voor wat het is en een paar dorpjes verder op een camping te gaan staan. Saint-Hipplyte oogt doods en wat viezig. Niet echt iets om ‘s avonds lekker te gaan eten en dat moet wel gebeuren omdat het zondag is en we dus nergens onderweg eten voor vanavond hebben kunnen kopen (wat dan ook nog goed blijft achterop de fiets in deze blistering sun ☀️). Deze camping ligt midden in het dorp, op de Place de l’Eglise en ook nog tegen een restaurantje aan. De tafel voor vanavond is al voor ons gereserveerd door de campingbaas. Een late wordt het niet vanavond. Morgenvroeg gaat de wekker weer, dat bevalt wel bij dit hete weer.