Le Puy-en-Velay

We zijn er vroeg bij en zitten al om half 9 op de fiets. Zo vroeg zaten we deze vakantie nog niet op de fiets. We fietsen Ambert in en stuiten meteen op een open terrasje. Dat is een meevaller, espresso scoren zo vroeg in de ochtend. Opvallend is dat ook hier al mensen aan het bier zitten. Je ziet het eigenlijk overal. We hebben het in Tsjechie en Duitsland gezien op onze fietstocht vanuit Praag maar ook in Italie tijdens de wintersport. Soms oppert Kees dat mensen misschien uit de nachtdienst komen en misschien wel even een afzakkertje pakken maar mij bekruipt toch het gevoel dat er wel een aantal met een drankprobleem tussen zitten.

We fietsen Ambert uit en rijden een mooi breed dal in. Heel anders dan de afgelopen dagen weer. Vervolgens fietsen we productie bossen in. Hele hoge sparren die overduidelijk bedoeld zijn voor kap. Daar tussendoor groeit dan weer brem, die inmiddels helaas al is uitgebloeid en hoge paarse bloemen. En soms zijn de bossen zo dicht dat er niets tussendoor groeit. Ook mooi. We passeren in een dorpje een gites met aan de buitenmuur een bordje dat het aan de ene kant naar Eindhoven 985km is en de andere kant naar Barcelona 670km. Dat zullen wel snelwegkilometers zijn, Wij hebben er inmiddels ruim 1.400km op zitten vanaf Berlicum. En alweer is het mooi onderweg. Ook weer akkers met tarwe met daar tussendoor volop korenbloemen. En terwijl we tussen het koren en het hooi door fietsen, tsjilpen links en rechts de krekels. Heerlijk zomer en vakantiegeluid. Als we dichter bij le-Puy-en-Velay komen, klimmen we wat meer maar dat is logisch, le Puy-en-Velay ligt op een uitgedoofde vulkaan. Bij zo’n beetje iedere bocht die we nemen, duikt er een fotomoment op. Van heinde en verre zie je de kathedraal van Le Puy al boven de stad uittorenen, die lijkt echt boven op een rots geplakt. En ook de roze Maria, zie je van heinde en verre al staan op haar rotspunt.

In le Puy-en-Velay stoppen we net voordat we het centrum in fietsen. Om te kijken via Googlemaps hoe we bij ons hotel komen maar ook om rond te vragen naar een fietsenmaker. Die zou er volgens het boekje een zitten in Saint Paulien maar die is er niet meer blijkt na navraag. Alweer een fietsenmaker? Ja, je fietst nogal wat kilometers en dan heeft zo’n fiets toch wel wat te lijden. Wel opvallend dat het iedere keer met mijn fiets te doen is. Nu is het mijn derailleur, best vaak als ik van mijn voorste middelste tandwiel terug schakel naar het kleinste (en dat is hier in de bergen echt onontbeerlijk), loopt de ketting er af. Die krijg ik er makkelijk weer terug op maar je wil niet iedere keer met een paar zwarte handen zitten en je wil niet op het moment supreme je ketting eraf hebben. En van mijn fietsstandaard is al een tijdje geleden het dopje kapot gegaan waardoor ik de fiets eigenlijk niet op de standaard kan zetten in het gras of in los zand en dat is best lastig. De jongens van een computerzaak zoeken het voor ons uit en geven ons een adres. We besluiten om eerst naar het hotel te fietsen en morgen vroeg ‘on the way out’ langs de fietsenmaker te gaan.

We stuiteren de stad (overal kasseien in het oude centrum) en zien een enorm levendige bruisende stad. Helemaal niets van corona te merken. De Fransen kussen elkaar ook weer en schudden mekaar alweer volop de hand. Dit in combinatie met het hier haast onvermijdelijke mondkapje. Het is een wat vreemde combi. Mooie smalle straten, hoge en smalle huizen. Leuke pleintjes. Nu al kijken we ons de ogen uit. Teveel blijkt. Op een onbewaakt moment moet ik stoppen en vergeet ik dat ik in de klikkers zit. Daar ga ik voor het oog van de hele goegemeente tegen de grond aan. Een bijzonder vriendelijke Fransman helpt me overeind en vraagt of alles goed gaat. Jawel hoor, alleen het ego even gekrenkt. Ik bedank hem omstandig en we fietsen verder richting hotel. In een achteraf straatje, wel middenin het centrum, ligt ons hotel verstopt. Een prachtig oud pand uit de 18e eeuw. Maar wij vragen ons af waar we de fietsen gaan laten. Geen probleem, de extra deur wordt opengemaakt, mijn fiets mag in de ontbijtzaal en die van Kees in de pianokamer. De 2 zusjes helpen ons de bagege mee naar boven dragen en laten ons de kamer zien. Precies in stijl van het hele oude pand. Oude meubels, bloemetjesbehang en antiek sanitair en heerlijk ruim. Het pand is zo oud dat de houten vloer van onze kamer zo scheef is als een oeletoeter. De kamerdeur is erop aangepast.

We douchen en lopen meteen de stad in. We pikken een gezellig terrasje waar alleen maar locals zitten. We raken aan de praat met de buren. Er zijn sowieso erg weinig buitenlandse toeristen. Het zijn voornamelijk de Fransen zelf die vakantievieren in eigen land. Daarna lopen we wat rond en gaan op een volgend terrasje zitten om te eten. Dat is erg lekker. Na het diner lopen we rond door de stad en stellen vast dat dit eigenlijk een stad is die het verdient om een paar dagen te blijven. Mooie straten en steegjes, prachtige gebouwen en natuurlijk die over alles uitreizende Maria en kathedraal. Het ziet er allemaal bijzonder mooi uit.