Een nachtmerrie voor de fietsreiziger

We halen de fietsen uit de voor ons geregelde garage en moeten die nog even apart afrekenen bij het hotel. Als we daar €20 voor moeten neertellen staan we toch wel even raar te kijken. Dat is een bedrag dat voor een auto al redelijk aan de prijs is, laat staan voor 2 fietsen.  Het was een prachtig en fijn hotel en we laten daar het gevoel niet door verpesten maar het voelt wel een beetje als een rip off. 

We peddelen het stadje uit dat nog in diepe rust lijkt. Het is maandagmorgen 9u maar van enige drukte is hier nog geen sprake. Tsja als je pas ‘s avonds om 9u kunt eten en ‘s ochtends pas om 9u kunt ontbijten kun je ook niet verwachten dat het hier nu al roesemoest van de drukte. De weg stijgt tussen de platanen door. Dat is lekker want voordat we vanochtend wegfietsten hebben we ons al van top tot teen ingesmeerd want het zonnetje staat alweer hoog aan de hemel. We weten dat het ook vandaag de eerste 17km klimmen zal zijn. Ik vind dat eigenlijk wel prettig. Sowieso zijn de benen dan nog fris en is het nog niet zo heet tijdens het klimmen. Bovendien fiets je dan meestal over kleine en dus rustige weggetjes. We komen geen tot nauwelijks bebouwing tegen tijdens de eerste kilometers. Als de klim eenmaal achter de rug is, zijn we bij het stadje Santa Coloma de Queralt. We doen een boodschapje en fietsen het centrum in. Achter de boog ligt een heel mooi plein waar de weekmarkt aan de gang is. Het is harstikke druk en iedereen loopt keurig (buiten) met een mondkapje op. Braaf volgen wij dat voorbeeld. We stallen de fietsen ergens en gaan op een terrasje een espresso doen. De volbepakte fietsen trekken volop bekijks. 

Daarna volgt de grote ‘afdaling’ naar het stadje Montblanc. Het daalt niet helemaal, er zitten flinke stukken Spaans vlak tussen, maar over het algemeen fietst het goed door. Dat is maar goed ook want het is een drukke weg met daarop ook volop vrachtverkeer. Het houdt allemaal wel voldoende afstand maar als zo’n grote trekker met oplegger je met 90km per uur tegemoet komt, zit je wel schuddend van de rijwind op de fiets. Niet prettig.

We rijden Montblanc in en terwijl we dat doen wordt Kees bijna van zijn fiets gereden. Ik hoor geschreeuw en heel hard gefluit achter me en vervolgens een scheldkanonade. De automobilist had hem 2 tellen daarvoor ingehaald en sloeg vervolgens rechtsaf (waar hij zoeven Kees net had ingehaald😳). Wat een dropperd. Vervolgens fietsen we richting camping. Het zou dan eindelijk weer gaan gebeuren. Sinds Frankrijk hadden we niet meer gekampeerd vanwege een totaal gebrek aan campings in het Spaanse binnenland. Maar nu ging het dan toch weer gebeuren, dachten we. De camping lag een eind buiten de stad, vlakbij snelweg en spoor, dus heel erg aantrekkelijk leek het al niet. Toen we daar aan kwamen was het zo’n lawaai-camping. Een enorm zwembad met dito glijbanen. Mannen van middelbare leeftijd met bierbuiken op het plateau wachtend om de glijbaan af te gaan. V E R S C H R I K K E L I J K. Toch maar de receptie ingegaan om een plekje te bemachtigen, dat viel nog niet mee. We hadden immers niet gereserveerd. Ik leg uit dat het om een kleine tent gaat en 2 mensen en fietsen. Gezucht en uiteindelijk zou het dan wel kunnen. €43 voor 1 nacht. Ik zeg dat we met de tent zijn en niet met een camper met airco en televisie met netflix. Ik loop even naar buiten om met Kees te overleggen, kom terug naar binnen, geen plek meer. Zegt ze. Ik geloof er geen fluit van, het is een camping met huurhuizen, huurtenten en wat dies meer zij en ze willen nog wel een camper toelaten maar een tent, das wel heel erg armoedig. Ik heb tegen de mevrouw van de camping gezegd dat ze een leugenaar was. Dat het niet bestaat dat er het ene moment nog wel plaats is en het andere moment niet. Ik heb er nog een minuut of wat staan te bakkeleien en heel erg lelijk gedaan maar gelukkig had Kees in de tussentijd al een hotel gevonden in een dorp verderop op de route. 

We fietsen weer terug richting Montblanc en leggen eerst aan bij de supermarkt om wat eten te kopen voor morgen maar ook voor dadelijk. We zijn dus weer afhankelijk van een restaurant en kunnen dus weer pas om 9u eten. Dat betekent tussentijds zelf voeden. We moeten wel nog even 9km extra in de benen en ook weer klimmen om bij het hotel aan te komen. Het is inmiddels knijterheet en het is allemaal bergop. Maar inmiddels zitten we in onze oase. Een mooi oud hotel, tegen de berg aan met een heerlijke tuin en dan ook nog werkende wifi in de tuin. Wat wil een mens nog meer. Gelukkig hebben we dat stuk extra niet voor niets gefietst, met een hele kleine omweg zitten we morgen alweer een heel eind verder op de route. En zoals ik al zei, het is een oase. Helemaal vergeleken die herrie camping.