Via Manresa naar Iqualada

We fietsen weg van Viladrau met een flinke afdaling. We verbazen ons erover dat zo dichtbij de drukbezochte Middenlandse Zee kust zo’n mooi berggebied ligt waar volop in gefietst en gewandeld wordt maar waar vrijwel geen buitenlands kenteken te bekennen is. Zo dichtbij en toch zo onbekend. Hemelsbreed niet verder dan 50 a 60 kilometer van de kust maar zo Spaans en niet toeristisch. 

We fietsen weer door de bossen maar deze zijn niet zo dik bebost als die van gisteren en het is druk met auto- en motorverkeer onderweg. Er wordt gelukkig nog steeds volop afstand gehouden maar het fietst toch minder prettig dan wanneer er zo weinig verkeer is als we de laatste tijd gewend zijn. Je stopt wat minder om foto’s te maken en de plekken waar je dan veilig kunt stoppen, leveren niet de foto’s op die je in gedachte had. Maar, niet gemopperd want 9 van de 10 keer is het heerlijk rustig onderweg. 

Als we de na 17km klimmen de afdaling inzetten naar Manresa hebben we strak de wind op kop. En dat is vandaag een hele harde maar ook warme wind. Als ik de grootste versnelling op heb en ik me wezenloos zit te trappen kom ik nog geen steek dichterbij Kees. Zijn ligfiets gaat bergaf echt stukken harder dan mijn gewone fiets. Hij doet af en toe een trap en zoeft echt de berg af. Als we Manresa in fietsen, krijg ik een kleine Istanbul deja vue. We moeten over de vluchtstrook van een redelijk drukke weg de stad in fietsen en het is even niet duidelijk of we linksaf moeten en stroken moeten passeren of dat we ‘veilig’ rechtsaf kunnen. We voeren het adres van het hotel in in de navigatie en gelukkig mogen we rechtsaf. We fietsen via de vluchtstrook een lelijk bedrijventerrein op waar het hotel moet liggen. Dat ligt heel apart, verborgen op een berg achter een garagecomplex. Dat ziet er op het eerste oog een beetje shabby uit maar blijkt naast hostal ook restaurant te zijn. En gelet op het wagenpark dat geparkeerd staat onder de overkapping, niet het minste restaurant. De kamer is niet heel groot maar wel erg leuk aangekleed. Als we hebben gedoucht, doen we eerst even een siesta. Die hete tegenwind heeft me een beetje de das omgedaan, ik ben er echt moe van.

Daarna wandelen we richting stad. Het duurt een hele tijd voordat het een beetje de moeite waard wordt. We zijn inmiddels ook wel wat verwend met mooie steden en dorpjes. Het enige dat hier het aanzien waard is, is de enorme kathedraal die ingebouwd lijkt door de stad en het Placa Major, een gezellig en levendig terrassenplein. We doen een drankje en lopen weer terug naar onze hostal waar we een tafeltje hebben gereserveerd voor vanavond. Ik vind het wat lastig eten hier. Op zijn vroegst kun je om half 9 terrecht en heel erg laat gaan we nog steeds niet naar bed omdat we ‘s morgens voor de grootste hitte op de fiets willen zitten. En zo kom je toch iedere keer weer met een volle maag in bed te liggen. Los van wat dat doet met mijn spijsvertering, slaap ik er vaak ook niet beter van.

We krijgen ook hier weer een heel erg goed, on-Spaans ontbijt. We fietsen naar de stad en rijden na de stad meteen de klim op. Het eerste stukje rijden er nog wat auto’s en motoren over dezelfde weg maar dat splitst zich na 4km op. Er is een nieuwe weg naast de oude gelegd, alleen voor gemotoriseerd verkeer dus wij hebben de ‘oude’ weg vrijwel volledig voor onszelf. Alleen wielrenners, mountainbikers en een heel enkele motorrijder maken gebruik van deze weg. Dat fietst weer erg prettig. Het is bewolkt maar dat vinden wij niet erg. Het doet het alleen wat minder mooi op de foto’s. Maar als er flink geklommen moet worden, is het allesbehalve vervelend dat de zon niet hoog aan de hemel staat. We zijn allebei al behoorlijk afgevallen en ik denk dat dat nog meer zou zijn geweest als we alle dagen door de zinderende zon hadden mogen fietsen. Het is alweer een mooie route. We kijken tegen de Montserrat aan. Een grillige bergketen die uit het niets uit het landschap omhoog lijkt te rijzen. Er was nog een detour langs het klooster van Montserrat maar we hebben er voor gekozen om die niet te doen. We komen zo toch wel aan onze klimkilometers en we moeten ook een beetje aan ons en aan ons gestel denken. 

We fietsen Igualada binnen via een bedrijventerrein waar ook volop horeca is en ook heel veel terrassen drukbezocht zijn op zondagochtend/middag. Het lijkt een wat vreemde plek. Als we ingecheckt zijn in ons hotel (een heel erg mooi en smaakvol ingericht boutiquehotel middenop de Placa de Ajuntamient) vertelt de manager dat er in de stad veel horeca dicht is op zondag. Dat verklaart de drukte op de terrassen van het bedrijventerrein. Vreemde keus wel van de horeca-ondernemers. Beetje jammer is dat wel, het is een mooi stadje maar het oogt zo allemaal een beetje doods.