Een koe, een kalf, een heel paard half

We krijgen de verlate pizza pas rond 9u ‘s avonds door Maria (eigenaresse B&B) zelf bezorgd. Er was iets misgegaan bij de bestelling. We eten in een hoog tempo de 2 pizza’s op en gaan ongeveer een uur later naar bed. En je weet wat dat betekent. Als je met een volle buik naar bed gaat wordt je of ‘s nachts al of ‘s ochtends met honger wakker. En jawel hoor. HONGERRRRR.

Gelukkig krijgen we ons ontbijt vandaag een half uur eerder geserveerd (om 8u) omdat het vertrekdag is en Maria wel begrijpt dat we een beetje op tijd weg willen. Het is een goed ontbijt. Met 2 gebakken eitjes met bacon, volop pan con tomate, een fruitsalade en joghurt met cruesli is het zeker voor Spaanse begrippen een uitgebreid ontbijt. 

We hadden gisteren al uitgedokterd hoe we het makkelijkst weer op de route konden komen. Eerst de berg, de Montjuic, afdalen en daarna kwamen we al vrij snel op een Via Verde. Die voert door het immense park dat middenin Girona ligt en waar we dus de hele week al vanaf hoogte op uitkijken. Dat is mooi, zijn we daar ook geweest. Na dat park volgt een heel uitgestrekt gebied met allemaal volkstuinen. Het is een gravelpad maar ondanks de plassen links en rechts, is er goed te fietsen. Je voelt wel dat de stijging al begonnen is. Overal is goed terug te zien dat het de afgelopen dagen flink geregend heeft. Dat is voor ons maar goed ook. Het gebied waar we vandaag en de komende dagen doorheen fietsen, is het berggebied ten westen van Barcelona waar anderhalve week geleden nog een bosbrand woedde. Ik vermoed dat die, als die al niet geblust was, inmiddels wel is uitgedoofd door de overvloedige regenval. 

We fietsen langs de Riu Ter en het oogt allemaal zo uitbundig groen dat je je af en toe bijna in Zuid Oost Azie waant. Ook door het hoge riet dat overal staat te ruisen in de wind. In de verte zien we de bergen al opdoemen waar we ons de komende dagen op mogen storten. Na Angles begint het echte klimwerk. We doen eerst nog even een espresso bij een barretje langs de straat. De uitbater en een andere klant die naast ons zit, informeren uitgebreid naar onze plannen en willen weten waar we vandaan komen. Als de andere klant hoort dat we uit Nederland komen, vertelt hij dat hij een jaar of 15 geleden in Nederland was en zich toen verbaasd heeft over de moeders met kinderen voor en achter op de fiets en dan ook nog een tas met boodschappen aan het stuur. Ongelofelijk vond hij dat. We vertellen hem dat er nog steeds volop gefietst wordt in Nederland maar dat veel Nederlanders inmiddels op een electrische fiets rondrijden. De uitbater schudt zijn hoofd meewarig als hij de route van vandaag hoort. Weten we wel dat dat allemaal klimwerk is. Ja, dat weten we. Increible en mucho suerte als we weer vertrekken. 

Het is alweer een hele rustige weg helemaal door bossen omzoomd. We klimmen bijna 50km vandaag. Het meeste last heb ik van de billen. Die 4 dagen vrijaf van de fiets zijn niet bevorderlijk voor de ‘fietshardheid’ van de billen. Dat wordt weer wennen de komende dagen. We kijken onze ogen weer uit. Het is hard werken maar we genieten volop. Diep beneden in het dal zien we de snelweg liggen die van de Franse grens, via Girona naar Barcelona loopt en waar we dus vanochtend nog langsaf fietsten. Water stroomt links en rechts via beekjes naar de grotere rivier. Tot Angles de Riu Ter en daarna langs de Riera d’Osor. In Osor kopen we nog een brood bij en wat voor erop. Op een mooi terrasje aan de Riera d’Osor doen we nog een espresso. Dat is maar goed ook want anders hadden we de mooie gekleurde huizen met over het water hangende balkons niet eens gezien. 

We blijven klimmen tot voorbij Sant Hilari waar we nog een keer aanleggen voor een terrasje. Net voor het einde van de klim eten we wat fruit want de hongerklop dreigt weer toe te slaan. Het is weer zover. Het maakt niet zo heel veel uit wat je eet en hoeveel je eet, het lijkt altijd te weinig. Als we het fruit net op hebben en we weer even op de fiets zitten, heb ik alweer trek. Ik moet de hele tijd denken aan: een koe, een kalf, een heel paard half en nog kan holle, bolle Gijs van de honger niet slapen. Al het eten lijkt in het luchtledige te verdwijnen. Uiteindelijk rollen we Viladrau binnen, onze bestemming voor vandaag. Een dorpje dat eruit ziet als een wintersportdorp in Oostenrijk maar dan zonder liften. We duwen de fietsen de garage van het antiek ogende wintersporthotel in en zijgen neer op ons hemelbed in een al even antiek ogende kamer. Leuk hoor. Na de douche maakt Kees voor ons allebei een boterham met bliksardines. Dat moet wel, want we kunnen hier pas om 9u eten en we hadden natuurlijk HONGERRRRRR