De campagne

Ik wist het nog wel van toen ik nog regelmatig met Patrick op de motor door Frankrijk toerde maar die wetenschap was eigenlijk een beetje weggezakt. Dat Frankrijk een prachtig land is en vergeleken Nederland ook onmetelijk groot en dus ook onmetelijk leeg. En ook dat de Fransen, ondanks veel onaardigs wat over ze gezegd wordt, volgens mij echt een heel vriendelijk volk zijn. Ik ben eens met Patrick met de motor met fikse motorpech gestrand langs zo’n eindeloze N weg waar alleen af en toe een paar plukjes huizen langs staan en een enkel verdwaald dorpje. We hebben toen met behulp van wat omwonenden een BMW-dealer kunnen bellen. Die kwam ons daar ophalen met zijn bus. Het was al einde middag, begin avond en hij laadde motor, bagage en Patrick en mij daar op. Onderweg informeerden Patrick en ik toen voorzichtig naar een camping of hotel in de buurt. Wij voorzagen wel dat we daar niet meer weg zouden komen diezelfde dag. De man reageerde mompelend maar gaf verder geen reactie. Wij keken elkaar aan en dachten er het onze van. Uiteindelijk reed hij de bus met ons erin de oprit van zijn huis op en overlegde hij kort met zijn vrouw. We werden uitgenodigd om de tent achterin de tuin op te zetten, mochten douchen en daarna aan de familiedis aanschuiven. ‘S nachts bleef de achterdeur open zodat we naar de wc konden. De dag daarna werd de motor gerepareerd en konden we weer verder. We hebben de mensen uitgebreid bedankt en dat werd eigenlijk min of meer weggewoven. Ze hoopten dat wij hetzelfde zouden doen als wij ooit anderen in die positie zouden treffen. Het is ons nooit gebeurd maar ik heb het wel in mijn oren geknoopt.

Ondertussen genieten Kees en ik van het Franse platteland, de vriendelijke begroetingen en de spontane gesprekken die zich links en rechts onderweg ontspinnen. Ze voorspellen alweer een tijdje weinig fraai weer dus sinds de camping in Hurecourt met het fantastische uitzicht is dat weer even voorbij. We fietsen van de een naar de andere prachtige accomodatie. Dat doen we goed, het lukt ons iedere keer om echt fijne en leuke locaties te vinden. In Ray-sur-Saone komen we terecht in een heel erg mooi en groot huis waar de vrouw des huizes een stuk of 6 kamers verhuurde. Wij hadden een grote 4 persoonskamer met mezanine. Beneden was een grote gemeenschappelijke ruimte en een kleine kitchenette waar zelf gekookt kon en mocht worden. Je mocht ook aanschuiven aan de dis maar wij hadden onderweg boodschappen gedaan en gingen zelf koken. We verbleven er met in totaal 11 fietsers. Een gezin met 2 kinderen en een groepje senioren mannen en vrouwen (met electrische fietsen, dat biedt perspectief, het kan dus ook nog op hogere leeftijd 🤗). 

Ondertussen hebben wij het gevoel dat we door de graanschuur van Europa heen fietsen. Ook koolzaadvelden en inmiddels ook zonnebloemvelden maar heel veel graan. En heel af en toe een plukje mais ertussen. En heel veel bloeiende velden met gewassen die wij niet thuis kunnen brengen. Bloeiende (en schone!) bermen en op het oog heel veel oude akkergronden die teruggegeven zijn aan de natuur en waar nu jong bos ontstaat. We fietsen door echt enorme bossen, soms over daar doorheen kronkelende fietspaden maar soms ook over D wegen die daar als een kaarsrechte streep doorheen getrokken zijn. Gelukkig viel het de afgelopen dagen veel mee met het weer. Dan begonnen we ‘s ochtends uit voorzorg (omdat het er zo diep en donkergrijs uitzag) in de regenjas maar ging die na een paar uur uit omdat de zon door brak en het dan in de loop van de dag toch weer erg lekker weer wordt. We spotten tegen elkaar dat ze er in Frankrijk gelukkig al net zo weinig van kunnen als in Nederland, weersvoorspellingen maken. We fietsen van Ray-sur-Saone naar Maxilly-sur-Saone ook weer grotendeels langs de Saone. Onze route volgt de Voie Bleu, een fietsroute die vanaf Thionville langs rivieren naar Lyon voert. Het Franse gezin fietst deze route. In Ray-sur-Saone verblijven we op hetzelfde adres en tijdens het buurten komen we tot de ontdekking dat we in Maxilly-sur-Saone ook op hetzelfde adres verblijven. Grappig. Maar ook weer niet heel erg verwonderlijk want heel veel keus in accomodaties is er hier niet.

In Maxilly kunnen we pas om half 5 terecht. Normaal gesproken is dat geen probleem, je doet eens een terrasje hier en daar en dan zorg je dat je daar bent op de afgesproken tijd. Maar dat valt hier niet mee. Geen terrasjes en weinig andere verpoosplekken onderweg. Geen bankjes waar je even op je gemakje van de omgeving kunt genieten. Dat begint mij wel een beetje op te breken. Ik mis dat deel van het vakantiegevoel maar de mevrouw van de camping in Hurecourt voorspelde dat dat beter zou worden naarmate we verder naar het zuiden af zouden zakken. Maar het appartement in Maxilly maakt dan weer alles goed. Zo’n prachtig groot Frans landhuis met enorme tuin waar dan in de voormalige stal dit appartement is gemaakt. Echt van alle gemakken voorzien. Een 2-persoonsbubbelbad en sauna op de grote slaapkamer en een heerlijke stortdouche beneden. Het kan niet op. We kruipen even samen in de sauna maar dat grote bubbelbad houden we maar voor gezien. Daar gaat echt veel te veel water in en kunnen we niet rijmen met ons milieuhart. Maar het leukst van het appartement is de hond des huizes. Een heel erg lief beest die zich meteen erg thuisvoelt bij ons en gezellig bij ons in huis komt rondkijken en zitten. De volgende dag als hij alweer bij ons intrek heeft genomen, blijkt dat niet de bedoeling. Zijn bazin roept hem streng tot de orde. Hij luistert maar blijft een beetje besmuikt voor onze schuifpui zitten. Als we afscheid nemen van onze gastheren zeg ik dat we besloten hebben om de hond mee te nemen. Zijn baas vindt dat geen probleem maar zijn bazin slaakt een kreet van ontzetting. Het mag niet .

Vandaag verlaten we echt de rivieren en fietsen we door de campagne. Ik weet niet of het daaraan ligt maar het weer valt vandaag wel echt tegen. De eerste paar uur, fietsen we van miezerbui naar miezerbui maar na een uur of 4 begint het echt te regenen. Gelukkig heb ik in Nancy een pet gekocht en hoef ik niet meer te worstelen met de capuchon van mijn jas. Maar tof is anders. Al snel staat het water in de schoenen. We stampen flink door en als we door een van de onmetelijke bossen fietsen zie ik voor ons een vos de weg oversteken, hij draalt wat zodat ik de tijd heb om Kees te waarschuwen. Gelukkig ziet hij de vos ook nog door zijn met regen bespatte bril. Wat worden we toch altijd blij als we onderweg (niet aangereden😥) wild zien. Dat doet een nat pak in ieder geval weer even vergeten.

Zo fietsen we een uur eerder dan gepland na ruim 70km Beaune in. Ik bel de mevrouw van het appartement op om te vertellen dat we een peu tot zijn. Dat geeft niet, ze is er binnen 5 a 10 minuten. We hebben een appartement in een hele oude cour (uit de 17e eeuw!), prachtig. Als het ooit nog droog wordt zal ik er een foto van maken 😉. De was is alweer droog dus eigenlijk kunnen we alweer, maar we wachten nog een dag. We hebben een rustdag vandaag en na vandaag zeggen ze dat het beter weer wordt. Kees is in alle vroegte al de straat op geweest om brood te kopen. Gisteren was het 14e juli, Franse nationale feestdag en alle winkels  waren dicht toen we in Beaune aan kwamen. Dus moesten we noodgedwongen uiteten. Van festiviteiten voor de nationale feestdag hebben we erg weinig meegekregen, in een enkel dorpje onderweg stonden partytenten opgesteld waar zo te zien een soort van staande recepties werden gehouden. Een enkele Franse vlag hier en daar maar allesbehalve uitgebreid vlagvertoon. Ik had ze toch echt nationalistiser ingeschat. Misschien zijn het de coronamaatregelen. We weten het niet.

Inmiddels hebben we al meer dan 1000 kilometer gefietst. Als ik op de kaart kijk, schrik ik ervan dat we al ter hoogte van Bern (Zwitserland) zitten. Dat hebben we toch best rap weggetrapt. In 14 fietsdagen 1000 kilometer. Als we morgen naar Cluny fietsen, kan het eerste fietsboekje al naar huis gestuurd worden (travelling light 😁). Dat lijkt best rap te gaan. Terwijl we (meestal) toch echt rustig aan doen naar ons ons gevoel. Gisteren fietsten we 2 andere fietsers achterop die we al eerder hadden ontmoet, de mensen die ons vertelden dat ze onderweg waren naar de Middellandse Zee. Grappig. Er wordt gegrapt over en weer en we gaan elkaar vast vaker tegenkomen voordat zij aan hun eindbestemming zijn.