Fietstaxi

De ochtend dat we opgehaald gaan worden door Fran en zijn taxi doen we het rustig aan. We laten de tent staan terwijl we nog even naar Fuentespalda lopen om even aan sightseeing en een boodschap te doen. Het is alweer zo’n ienemienie dorpje met zowaar een supermarktje en een bakker. Bij allebei mogen maar 2 klanten tegelijkertijd naar binnen in verband met Covid dus staan er aardig wat mensen wat buiten te wachten.

Aan de ene kant verbazen we ons erover dat Spanje nog steeds donkerrood gekleurd is op de Europese covid vakantiekaart. Ontzettend veel mensen lopen hier met mondkapje over straat. Er zijn zelfs mensen die als ze samen op een terrasje zitten allebei een mondkapje dragen. En kinderen zijn hier al vanaf 6(!) jaar verplicht om een mondkapje te dragen. Niet als ze buiten aan het spelen zijn maar wel als ze in contact komen met volwassenen. Dat zie je dus ook braaf opgevolgd worden. Een stuk gedisciplineerder dan bij ons. Aan de andere kant wordt er wel weer volop gekust, geknuffeld en handen geschud. Daar zou het zomaar eens mee te maken kunnen hebben. 

Fuentespalda is alweer zo’n mooi dorpje en oogt ook levendig. Terwijl ik een foto sta te maken van een kapelletje wat dwars boven over de straat is gebouwd, komt er een man langs gelopen die ons vertelt wie de heilige is die daar afgebeeld staat. Ene Christophoro Xavier en hijzelf was ernaar vernoemd, vertelde hij. Met onze boodschappen op zak, kuieren we op ons gemak terug naar de camping waar de buren komen informeren hoe de reis nu verder gaat. Ik sprak de man gisteren bij de afwas. Hij wilde weten waar we vandaan kwamen en vond het ook te heet 🥵 om te fietsen. Toen was de taxi nog niet geregeld en zei ik dat we wilden proberen om met de taxi naar de volgende bestemming te komen. Hij had natuurlijk Kees zijn fiets al gezien en zei toen dat we dan wel een erg grote taxi nodig zouden hebben. Ze leken bijna opgelucht toen we vertelden dat we om 1u met de taxi opgehaald zouden worden en naar de volgende bestemming gebracht zouden worden. Deze temperaturen zijn hier echt niet gebruikelijk, ze liggen zo’n 10 graden hoger dan normaal,  dit zijn doorgaans de temperaturen die in Andalusie worden gemeten. 

Stipt om 1u rijdt Fran met een grote bus en aanhanger het parkeerterrein van de bar bij de camping op. De aanhanger gaat open en het dak van de aanhanger gaat omhoog. De fietsen worden er in gezet en vastgezet met buizen, alsof het paarden zijn. Fran rijdt bijzonder rustig en vertelt ons onderweg nog wat dingen over de streek. Als we op onze bestemming, Mirambel zijn aangekomen en de aanhanger geopend wordt, blijkt de fiets van Kees toch omgevallen te zijn. We schrikken er alledrie van. Gelukkig is er geen schade en lijkt er met de fiets niets aan de hand als Kees er een stukje mee fietst. We gaan binnen de muren van het alweer ieniemienie dorpje op zoek naar onze Casa Rural.

Dat valt nog niet mee door de wirwar van straatjes binnen de muren. Uiteindelijk brengt een opgeschoten puber ons naar het huis. Daar staat de schoonmaakster net op het moment om te vertrekken maar ze mag ons de sleutels niet geven. We moeten bellen met de eigenaar en anders naar de bar om de hoek. Das vreemd, want daar waren we al om het te vragen en die leken van niets te weten. We bellen. En we bellen. En we bellen nog maar eens een keer, maar geen mens die de telefoon beantwoordt. Ik krijg een Verdun deja vuuke. Uiteindelijk lopen we dan toch maar naar de bar. Ik ga naar binnen, vraag naar de Casa Rural, krijg een paar blanco blikken terug en vertel dat we daar een reservering hebben. De barvrouw zegt dat dat niet kan. Ik zeg: Jazeker wel en via booking.com. Ze loopt bellend weg naar de keuken en komt een minuut of 5 later terug met een bosje sleutels. Heel vreemd allemaal. Het is een mooi huisje met 4 verdiepingen en het ligt pal aan de straat. We besluiten om de fietsen in de benedenverdieping te zetten. De mijne in de inbouwkast en die van Kees daar tegenaan. We weten niet of er nog meer gasten komen. Er zijn nl. 2 slaapkamers en in de beschrijving stond dat de keuken gedeeld moet worden. Lijkt mij vrij onmogelijk in Covid tijd, maar je weet het niet. 

Het is een prachtig gerestaureerd dorpje maar het is zo opgeknapt dat het niet meer authentiek oogt. Het doet mij denken aan het dorp Ootmarsum. Ook heel erg mooi maar zonder ziel en dorpskern. Na de grootste hitte gaan we naar buiten. Er dolen best wel wat toeristen rond. Maar dolen is dan ook echt het goede woord. Geen van de 3 terrassen zijn open, allemaal siesta. Zelfs na 6en nog. Alleen de toeristeninfo blijkt open. We lopen er even naar binnen. Vooral om te vragen of er ergens een winkel is in dit dorp. Die is er gelukkig een maar die is nu gesloten en gaat morgenvroeg om 11u pas weer open. We struinen nog wat rond en gaan vervolgens ons huis weer op zoeken om te koken en te eten. Als we zitten te eten, horen we de geluiden van een soundcheck. Blijkbaar is er een feestje in het dorp (er wonen 160 mensen….). Nadat we gegeten hebben, gaan we weer naar buiten om te kijken waar het feest is. het is op een pleintje achter het dorp. De muzikanten zijn dan inmiddels al een uurtje of wat aan het soundchecken en er zijn lange tafels en banken neergezet. Het is inmiddels al 9u geweest en wij voelen niet de behoefte om ons straks nog in het feestgedruis te storten. Het dag/nacht ritme van de gemiddelde Spanjaard is wat anders dan het onze. Omdat het zo heet is, moeten sowieso de ramen dicht en de airco aan. Ik val vrijwel meteen in slaap, Kees heeft wat meer moeite met het geluid.

We moeten om 11u het appartement uit en onze taxi komt pas om 1u. Dat is wat ongelukkig. Rond 11u lopen we naar de winkel en die heeft een opmerkelijk ruim assortiment in een prachtig gewelven winkeltje. Kees appt met onze ‘ride’ van vandaag of het toch niet wat eerder kan. Hij kan er 20 minuten eerder zijn. Het is wel grappig. Dat had Fran, onze taxichauffeur van gisteren al verteld, Vladimir en Youri, zijn 2 broers, volbloed Spaans, met een taxibedrijf. We worden door Vladimir opghaald. Ook alweer stipt op tijd. Hij heeft een gewone personenauto met een fiks kleinere aanhanger. Hij zet eerst Kees zijn fiets in de lengte op de aanhangwagen en vervolgens die van mij aan de andere kant. Ook dit gebeurt weer met bijzonder veel zorg. De bagage gaat in de kofferbak, die daarmee propvol zit (en dat slepen wij allemaal mee op de fiets….). We toeren rustig naar Allepuz. Ik vraag hem hoe hij en zijn broer aan die Russische namen komen. Zijn vader is een bewonderaar van de Russische literatuur. Leuk hoor, dit soort ritten. We hebben volop klets onderweg en het is goed voor ons Spaans.

In Allepuz aangekomen staat de eigenaresse van de hostal erop dat we onze fiets binnen zetten in het trappengat. Wij kijken bedenkelijk. Maar ze staat erop. Als we even later op de kamer zijn, begint het te onweren en keihard te regenen. Als we even later op het terras zitten, komt ze nog even langs om te zeggen dat het toch maar goed is dat we naar haar geluisterd hebben.