Een droge tent

Het blijft de hele nacht af en aan regenen en we slapen er niet goed van. Kees nog slechter dan ik. En dat wil wat zeggen😉 We hebben er zo’n baard van dat iedere keer als we besluiten om te kamperen we te maken lijken te krijgen met een weersomslag dat Kees eigenlijk helemaal niet meer wil kamperen. Ik hoop dat dat een tijdelijke opvlieging is en dat dat weer bijtrekt. We vinden het eigenlijk allebei leuk en het heeft ons al de nodige leuke contacten opgeleverd.

Een van de voordelen van het zinderende warme zomerweer is dat de tent gewoon al droog is als we ‘s ochtends om half 8 uiteindelijk wakker worden. Extreem laat voor onze doen. Dat is dan een meevaller. Dat het ding ‘gewoon’ droog (ik geloof niet dat dat deze reis al een keer eerder gebeurd is, niet alleen vanwege de regen maar ook vanwege de ochtenddauw) de tas in kan. Dat zijn we niet gewend. Bij het maken van ons ontbijt, snijdt Kees genadeloos met ons nieuwe Franse Opinel mes in zijn vinger. Een bloedbad. Gelukkig hebben we ons EHBO kitje bij ons met steriele gaasjes. Te veel bloed voor een gewone pleister. 

Na het ontbijt zwaaien we de overbuurman uit en fietsen meteen vanaf de camping de Via Verde weer op. Die gaan wel weer een tijdje volgen. Het stijgt langzaam maar zeker en de Via Verde lijkt op sommige plekken uit de rotsen uitgehouwen te zijn. Links en rechts mooie uitzichten over het omliggende landschap en af en aan heerlijk verkoelende tunnels waar we doorheen mogen. Veel fietsers hier op pad. Zo te zien bijzonder onwennige fietsers. De meeste met de helm scheef op het hoofd. Waarschijnlijk een fiets en bijbehorende helm gehuurd. Het is weer zinderend heet vandaag en het valt niet mee. Ook al varieert het stijgingspercentage maar tussen de 2 en 3%, echt doorfietsen gaat niet lukken vandaag. Ik ben ben bang dat het een combinatie is van slechte benen en zinderende hitte.

Langs de hele route staan overduidelijk oude stationnetjes. Mooie oude gebouwtjes die volledig staan te vergaan en te verkruimelen. Zo’n zonde. Ideaal voor horeca zou je zeggen. Maar ook in Frankrijk deden ze daar maar weinig tot niets mee. Ik geloof niet dat dat in Nederland zo leeg en zo zonder functie zou blijven staan. Gemiste kansen. Bij het station van Valderobres gaan we van de Via Verde af. Blijkt het station van Valderobres een kilometer of 10 van Valderobres te liggen. Dat had ik al eens eerder. Toen was ik nog met Patrick aan het interrailen door onder andere Portugal. Stapten we uit bij het station Portalegre, bleek dat 12km van Portalegre te liggen. Stonden we daar zonder een sou Portugees geld op zak (we kwamen net uit Spanje en het was ver voor het € tijdperk). Allebei zo’n grote zware rugzak op en maar gewoon gaan lopen richting Portalegre. Uiteindelijk kregen we toen een lift aangeboden. Maar het blijft een rare gewaarwording een station zo ver gelegen van de plaats waar het bij hoort. Het laatste stuk naar Valderobres was een lekkere afdaling en zo zoefden we het stadje in. Alweer zo’n mooi oud stadje met gallerijen waar terrasjes onder opgesteld stonden. We drinken om 12u ons eerste espressootje en we vragen waar we de supermarkt kunnen vinden en of die siesta aanhoudt. Gelukkig ligt de supermarkt vlak over de brug en is het er een die de hele dag open is. We slaan boodschappen in voor de lunch, de after lunch dip, het avondeten en voor het ontbijt dus er moeten flink wat extra zakken aan de fiets gehangen worden.

Het is van de Valderobres maar 13km tot onze bestemming van vandaag, Fuentespalda. Maar mijn god, wat vallen die 13km zwaar. Als we de stad uitfietsen zie ik op een temperatuurbord dat het 41(!) graden is en we hebben een klim van 13km van 6% voor de boeg. We stoppen regelmatig om te drinken en weer op adem te komen. De wind is zo heet dat hij ieder vocht van je lippen en uit je mond wegblaast. Er is gewoon niet tegenop te drinken. Het zweet loopt in straaltjes over het lijf. Vlak voor Fuentespalda fietsen we de camping op. We zetten de fietsen neer en ik zijg eigenlijk vrijwel meteen onder een boom in de schaduw op de grond neer. Een Spanjaard die ook op de camping staat, komt ons twee bekers met koud water brengen. Wat fijn dan weer, zo’n hartverwarmend welkom. Zijn dochtertje kom even later informeren waar we vandaan komen. Als we vertellen dat we uit Ollanda komen, zei ze: “Ooooh, campiones!!”

Als we ons voor de camping inschrijven bij de bar onder de camping vragen we meteen om een telefoonnummer van een taxi. We hebben besloten om morgen niet te gaan fietsen. Het is echt te heet. En morgen hebben we een hellingspercentage van 9%. Dat voelt niet verantwoord. Terwijl we de tent aan het opzetten zijn, komt de Spaanse buurvrouw ons een hamer brengen. We bellen het nummer van de taxichauffeur en als hij hoort dat we op de camping in Fuentespalda zitten, zegt hij dat hij daar over 10 minuten bij de bar zal zijn. Fijn! We maken kennis. Wij leggen uit wat onze bedoeling is en hij begrijpt het helemaal. Het is te heet om te fietsen en zeker om bergop te fietsen. Hij vraagt of we denken nog meer ritten nodig te hebben. Zaterdag is er ook nog zo eentje dus dat vertellen we. Hij belt met zijn collega’s in Mirambel (waar we morgen naartoe gebracht worden) en legt ze daar uit wat onze bedoeling is voor de zaterdag. We krijgen ook dat nummer en hij loopt mee de camping op voor de fiets van Kees. Ook dat kan geregeld worden. Fijn, fijn, fijn! Een hele opluchting, het voelde niet verantwoord om met dit weer dit soort klimmen te gaan maken.