Zware etappe voor de boeg

We wisten dat we een zware etappe voor de boeg hadden van Margalef naar Bot. Zo rond de 75km en dan ook nog veel bergop. We namen ‘s ochtends afscheid van mevrouw Casa Rural en ze zwaaide ons uit alsof we haar kinderen waren. Ze wilde zelfs een foto maken van ons met de fietsen erbij. 

Het eerste deel was nog door het mooie natuurgebied Parc Natural Serr a Montsant. Met de mooie rotsformaties. We zouden afdalen naar de Riu Ebru. Daar waren we in 2017 ook al eens. Toen hebben we aan de Riu Ebru op een allerschattigst ieniemienie camping gestaan van Nederlanders in Ginestar. Maar nu zijn en blijven we aan de andere kant van de rivier. We komen wel voorbij en door Miravet, een plaatsje aan de Ebru waar we in 2017 langsaf gepeddeld zijn met de kano. Nou daar is het op dit moment ook meer weer voor dan de fiets. Het is rond de 38 graden en we fietsen nadat we de bergen uit zijn tussen de amandelboomgaarden, olijfboomgaarden en de wijngaarden. Prachtig allemaal, maar dat biedt geen noemenswaardige schaduw. 

Na ruim 70km komen we weer op een Via Verde. Een oude spoorlijn die nu tot fietspad is omgebouwd. Het stijgingspercentage daalt daarmee wel fors. Niet meer dan 2 of 3 procent. Ik heb geen beste dag vandaag. Zag ook tegen deze lange etappe op en dat is ook niet meer goed gekomen. Er kwam geen eind aan. Om half 9 in de ochtend zijn we vertrokken en uiteindelijk fietsen we om kwart voor 5 de camping op. En tussendoor is er niet getalmd, kan ik jullie vertellen. Overigens werd de route nadat het Via Verde werd ook weer prachtig. We keken alweer onze ogen uit. Mooie rots en bergformaties en stukken rivier die heldergroen ogen en waarin mensen aan het zwemmen zijn. Dat ziet er pas aanlokkelijk uit als je cooked op de fiets zit 🤯. 

Ik kijk naar mijn telefoon en naar de navigatie app en ik heb het gevoel dat onze bestemming voor vandaag, Bot, maar niet dichterbij wil komen. De hele dag hebben we door de zinderende zon gefietst en nu komen we bij de camping aan en het wordt allengs donkerder en het begint steeds harder te waaien. Het zal toch zeker niet….

Jawel hoor, de tent staat net en het onweer en bijbehorende regen barsten los. We gooien de tassen in de voortent en vertrekken naar de douche. Daar blijven we maar eens even goed lang onder staan. Goed sanitair, een heerlijke harde douchestraal waarvan je de temperatuur ook nog zelf kunt regelen. Daar knapt een mens van op. Daarna lopen we even snel naar het campingrestaurant om een plekje te reserveren. Eigenlijk zaten ze vol maar Kees heeft ze weten te overtuigen dat er voor ons nog plek was. Het was inmiddels gestopt met regenen, Kees raakt aan de praat met de Spaanse overbuurman die onder de indruk is van onze reis en ons meteen aanbiedt dat als we iets nodig hebben, we ons vooral moeten melden. Hartverwarmend weer. Uiteindelijk werden het 84km fietsen door de zinderende zon.