De grote oversteek

Zo voelt het toch wel een beetje. So near and yet so far. We zitten nog in Frankrijk en kijken tegen die enorme bergreuzen op en weten dat we ergens gedurende deze etappe de Spaanse grens gaan passeren. Ze boezemen ontzag in, die bergen waar tegenaan kijken vanaf de camping in Maureillas. ‘S middags zwemmen we nog een paar baantjes in het zwembad van de camping. We waren lekker op tijd en omdat het, excusez le mot, godvernakend heet was, besluiten we om een dipje te wagen. Dat was erg lekker. Even het lijf ontspannen in het zwembadwater. Als we even later aan de rand van het zwembad zitten op te drogen zien we dat zich donkere wolken samenpakken boven de omringende bergen. We kijken mekaar aan. Het zal niet waar wezen. We staan immers weer op de camping. Maar volgens weeronline en buienradar blijft het droog.

We vertrekken wat later in de middag richting Maureillas, het dorpje. Met de fiets want de camping ligt een eindje buiten het dorp. In het dorp heerst nog diepe rust. Iedereen lijkt nog siesta te houden. We vragen 2 dames die de hond uitlaten waar we in dit dorp we hier iets kunnen drinken en zij reageren ietwat verbaasd. Alles is dicht, het is immers siesta. Mind you, we zitten nog in Frankrijk….. We lopen het VVV kantoor binnen en krijgen daar van een hele charmante en vriendelijke dame te horen dat om half 6 de terrassen open gaan. Ze weet ons ook te vertellen waar de supermarkt is. Dan maar eerst naar de supermarkt voor diner, ontbijt en lunch. De laatste 2 zijn nog wel te regelen maar het eerste is hier echt ingewikkeld. We konden geen inspiratie krijgen in deze mini supermarkt. We besluiten om ‘s avonds maar een hapje te gaan eten ipv te gaan staan te prullen op de camping. We lopen langs een restaurantje (ook nog dicht) dat er aan de voorkant redelijk onooglijk en ongezellig uitziet maar foto’s laten een gezellige en aanlokkelijke binnentuin zien. We besluiten om even verderop  op een bankje te wachten totdat de zaak opengaat zodat we een tafeltje kunnen veiligstellen. Als de deur opengaat, lopen we naar binnen. Kees moet even soebatten met de baas. Ze hebben een grappig concept. De chef gaat ‘s ochtends naar de markt en koopt wat hem aanstaat en hij bepaalt dus ook of hij genoeg heeft voor alle klanten die zich aandienen. Het is dus ook een beetje, eten wat de pot schaft. We mogen wel alvast in de binnentuin een drankje doen in afwachting van de beslissing van de chef. Volgens de baas is de grens met Spanje gesloten en moeten we maar gewoon in Maureillas blijven. Als de chef komt, is ons lot snel beslecht. We mogen blijven. We eten heerlijk. We delen een tonijnsteak met linguini en een ‘gewone’ steak met frites. We zijn de eersten en vooralsnog de enigen die eten. We horen de chef vertellen dat we Hollanders zijn en dat die altijd vroeg eten. We hadden gevraagd om om 7u te eten maar uiteindelijk verlaten we om kwart over 7 al rondom gelukkig het binnentuintje. Veel vroeger dan dat we zelf gewend zijn maar voor nu eigenlijk wel prima. Op tijd terug naar de camping, daar nog wat rommelen en op tijd naar bed voor de grote uitdaging van morgen.

’s Nachts worden we wakker van het gerommel en de enorme weerlichten. Onweer en natuurlijk de bijbehorende regen. Toch weer met een natte tent op pad. We draaien ons om en slapen gelukkig verder. Grote voordeel van zo’n bui ‘s nachts is dat het daar meestal aardig van afkoelt en dat was nu ook het geval. We vertrekken niet eens zo heel vroeg. Geen noodzaak want geen blakerende zon aan de hemel. We doen eerst nog een espresso als we het dorp infietsen en onze baas van het restaurant voor bij het terras zien staan. Kees grapt dat we blijven en zijn fiets gaat verkopen. Daarna begint het grote klimwerk. 15km klimwerk de Pyreneen op, in en over. Het eerste deel van de klim valt niet tegen. Fijn is dat de zon schuil gaat achter een laagje bewolking en dat het minstens 10 graden kouder is dan de vorige dagen. Het 2e deel van de klim is een stuk steiler en valt wat zwaarder. Maar het ergste begint eigenlijk na het dorp Las Illas. Kleinste versnelling en ik trek hard aan mijn stuur. Ben blij dat ik volbepakt ben en dat ik mijn fiets dus niet omhoog trek. Ik denk aan Kees op de ligfiets en vraag me af hoe hij dat iedere keer spits krijgt, hij kan immers niet op de pedalen gaan staan en niet aan zijn stuur trekken. Gelukkig geen borden langs de weg met hellingspercentages want dat zou ik nu echt niet trekken. Het routeboekje beschrijft al dat na het dorp Las Illas de geasfalteerde weg eigenlijk verbrokkeld en dat er dan geen sprake meer is van een verharde weg. Ook dat er vaak een bord ‘Route barree’ staat om automoblisten te ontmoedigen. Er staat alleen geen bord Route barree meer maar er hangt een bord dat er sprake is van een doodlopende weg en dat het verboden is in te rijden omdat het properiete prive is. Tsja, dat gaat ons niet weerhouden. We gaan geen 15km klimmen om vervolgens op 1400 meter van de Spaanse grens op onze schreden terug te keren. We nemen de fiets bij de hand en lopen het zand/grindpad op. Na ongeveer 500meter gelopen/geduwd te hebben met de fiets, schat ik in dat we dat ook wel kunnen fietsen en stap weer op. Voorzichtig manouvreren en sturen. Fijn die mountainbike ervaring 😅. Uiteindelijk liggen er aan het eind van het pad 4 grote rotsblokken over de ‘weg’ verspreid. Die lijken de Spaanse grens te markeren. Even verderop staat een Spaanse mountainbiker wat te eten. Hij vraagt ons waar we vandaan komen. Wil ook weten hoe oud we zijn. En is vol bewondering over onze onderneming. Wil weten waar we naartoe gaan en hoe we naar Figueres gaan fietsen. We buurten even en het is fijn om te merken dat we ons ook nog in het Spaans kunnen redden. Ik vraag hem waar het douanekantoor is. Maar die zijn er al tientallen jaren niet meer. Voorheen lagen verspreid over de bergen in de bossen talloze kantoortjes maar dat is niet meer. Nu mogen we ‘cashen’ voor de beklimming van 15km. We dalen tot het eerste dorpje aan Spaanse zijde, La Vajol. We fietsen door dalen die begroeid zijn met volop vers en jong groen. Hele jonge sparren en andere struiken en bomen. Links en rechts steken wat zwarte staken uit het landschap omhoog. Hier heeft blijkbaar een paar jaar geleden een enorme bosbrand gewoed.

Daar geeft een automobilist die duidelijk voorrang heeft, ons alle gelegenheid om over te steken en begint een praatje door zijn raam. Alle bewondering voor onze onderneming (alweer 😜) want hij doet het zelf ook graag, met de fiets op vakantie. Dat zijn fijne binnenkomers. Het is immers altijd weer even afwachten hoe er in een land gereageerd wordt op fietsers. Vooralsnog valt dat in Spanje allerminst tegen. We zijn Figueres ingedaald en we zitten allebei met de benen omhoog in ons heerlijke appartement aan de Ramblas van Figueres.