Ille-sur-Tet

Als we vertrekken uit Capestang wordt er alweer bonne courage naar ons geroepen. In Capestang roept een man  “goede reis”. Wat bij mij de opmerking ontlokt hoe die man nou weet dat wij Nederlanders zijn. Kees voegt toe dat er toch echt geen ander volk zo gek is om zoiets per fiets te ondernemen. We fietsen de bergen in.Voor ons zien we de Pyreneen liggen. Ze ogen van een afstandje onherbergzaam en mooi. We fietsen langs een heerlijk rustige D weg en doen het ene na het andere mooie dorpje aan. We drinken een espresso in Villeneuve-les-Corbieres. Het mooie zusje van Durban-Corbieres waar we op die lekkere camping hebben gestaan.

We klimmen het dorp uit en blijven dat voorlopig doen. Achter iedere bocht verwacht je het eind van de klim en de start van de afdaling maar dat blijft nog even uit. Het is goed heet en hard werken maar het is erg mooi onderweg. We doen nog een espresso in Tuchan. Ook alweer zo’n mooi middeleeuws aandoend stadje. Ik vraag de barvrouw of ze wat water voor ons heeft want de eerste bidons zijn al leeg en de loodgieter hangt met zijn hoofd onderste boven in de wc dus het toilet is even niet toegankelijk. Er wordt heerlijk koel water uit de tap voor ons in de bidon gedaan en we maken nog een praatje met een Franse racefietser die volop geinteresseerd is. Altijd leuk, al die mensen die spontaan interesse tonen of bonne courage roepen.

We stoppen veel onderweg om van de uitzichten te genieten en om foto’s te maken. Vlak voordat we Ille-sur-Tet infietsen komen we langs een stel prachtige kalkrotsformaties die door de wind en andere elementen bijzondere vormen hebben gekregen. Het doet meer denken aan Jordanie dan dat je je in Frankrijk waant. 

We fietsen in Ille-sur-Tet naar de camping en gaan daarna terug het dorp in op zoek naar een fietsenmaker. Dat is ook een apart verhaal. Er wordt hier echt volop gefietst maar een fietsenmaker of een fietsenwinkel dat is echt een zeldzaamheid. Kees heeft een nieuwe spiegel nodig, die van hem is afgebroken toen zijn fiets een keer omkukelde. En ik heb eigenlijk een nieuwe houder voor mijn telefoon nodig want die vertoont ook kuren. En zonder die houder, geen fietsnavigatie. Maar het begint een beetje op een quest te lijken, de zoektocht naar een fietsenmaker. Ook in Ille-sur-Tet geen fietsenmaker die ook losse onderdelen verkoopt. 

We fietsen het stadje verder in op zoek naar een terras maar dat viel ook nog niet mee. Uiteindelijk gevraagd aan een man die zijn hond aan het uitlaten was en dat leverde gelukkig wel succes op.

Vanmorgen ging de route verder naar Maureillas. Onze laatste etappe voordat we Spanje in fietsen. Eerst fietsten we langs enorme fruitboomgaarden met nectarines en abrikozen. Grappig, als dat fel gekleurde fruit in de bomen. Ander soort fruitbomen als het laagstamfruit in Nederland. Hier wel echte bomen, niet hoog maar wel met echte kruin. Daarna ging het weer de bergen in. De vooraankondiging van wat morgen toch echt te komen staat. De hele klim liep door een bos van kurkeiken. Geen hele hoge bomen waar je heel veel schaduw van hebt maar toch wel verkoeling. 

Morgen passeren we niet alleen de grens met Spanje maar ook de Pyreneenpas en de 2000 km. Als de omschrijving klopt, dan wordt dit een klim door het bos. Niet alleen ligt de klim helemaal aan het begin van onze fietsdag maar ook bijna volledig door het bos. Dat vind ik wel een geruststellende gedachte. Dat we er niet al een hele dag fietsen op hebben zitten als we aan deze klim beginnen en dat die dan ook nog door het bos loopt. Dan is de kans wat kleiner dat we volledig cooked zijn als we in Figueres aankomen🤗